Dramat, utwory sceniczne

Upiorny ciemny las - przestrzeń pierwotna i niebezpieczna, ale wciąż żywa, realna i dotkliwa - jak Wschód. Z drugiej strony - zwirtualizowany dom z upiornym symulatorem - siedlisko mechanicznego Zachodu. Oto ponure dekoracje "Ciemnego lasu" - tragifarsy science fiction, nieco lemowskiej opowieści o "współpracy" Wschodu z Zachodem, o obustronnej, toksycznej zależności, o mitach starego i nowego świata, o serii malowniczych stereotypów. Stasiuk wykorzystał w dramacie jedną z teorii rozwoju cywilizacji, według której ludzie w toku ewolucji podzielą się na długowiecznych, zdrowych, bogatych i sprawujących władzę panów - i tanią siłę roboczą. To oczywiście świetny materiał na wschodnio-zachodni dowcip! I znów - podobnie jak w "Nocy" - wnikliwie i z humorem prześwietlił Stasiuk stereotypy dotyczące mieszkańców Wschodu - robotników, wieśniaków, wąsaczy. Zakpił z marksistowskiego imperatywu pracy: bohater frakcji zachodniej - Syn - z braku pracy uległ całkowitej degrengoladzie i stracił poczucie sensu życia. Odurza się jeno białym proszkiem oraz ulega stymulacjom i symulacjom - na przemian.

"Wydanie dwujęzyczne. Tłumaczenie na język niemiecki Olaf Kühl. ""Turek jak to Turek. Znów stoi u bram i dybie na nasze, polskie. Jest jednak pewien postęp, bo tym razem Turek jest kobietą."" Stasiuk Sztuka została napisana w ramach projektu"After the Fall Europe After 1989"", realizowanego przez Goethe Institut, Staatschauspiel Dresden i Theaterbüro Mülheim i współfinansowanego przez niemieckie Federalne Ministerstwo Spraw Zagranicznych i zostanie wystawiona (premiera: 19 czerwca) przez Stary Teatr w Krakowie w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (występują: Iwona Bielska, Paulina Poślednik, Piotr Głowacki, Zbigniew W. Kaleta, Wiktor Loga-Skarczewski, Jan Peszek, Jacek Romanowski, Krzysztof Wieszczek; muzyka Mikołaj Trzaska)."

Czarne 2009, ISBN: 978-83-7536-072-1, 140x170, 160 s., oprawa miękka

Dwa najważniejsze (jak dotąd) dramaty Doroty Masłowskiej Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku i Między nami dobrze jest pokazują, że autorka nie tylko znakomicie operuje językiem, jest niezwykle wyczuloną obserwatorką naszej codzienności, ale też doskonale czuje scenę.