Film, Teatr

Krótka historia filmu to nowe, całkowicie innowacyjne wprowadzenie do tematu filmu. Skonstruowana w prosty sposób i bogato ilustrowana książka prezentuje 50 najważniejszych dzieł filmowych, od przygód superbohaterów po klasyczne komedie, musicale i dokumenty, a także omawia najbardziej znaczące w historii kinematografii gatunki, nurty i techniki twórcze.
Zwarta w treści, przyjemna w lekturze książka przypomina miłośnikom kina ich ulubione pozycje i pozwala odkryć nowe, a warte obejrzenia. Przekonajcie się sami jak wynalazek rejestrowania ruchomych obrazów doprowadził do powstania zupełnie nowej formy sztuki, która objęła swoim zasięgiem wszystkie kultury świata.

Opowieść o Andrzeju Wajdzie i Krystynie Zachwatowicz - najbardziej twórczym polskim małżeństwie. O ich wielkich osiągnięciach w przestrzeni publicznej: muzeum Manggha, pawilonach Wyspiańskiego i Czapskiego. O wspólnych filmach i spektaklach. O społecznych obowiązkach artystów. O niezwykłych uczuciach do zwierząt. I o wielkiej miłości.

Wspomnienia przyjaciół. Pomysły filmów, które nie powstały. Nieznane zapiski reżysera.

Jestem pewna, że gdyby się u nas wpajało człowiekowi od pierwszych lat życia, że nie jest panem natury, lecz jej integralną częścią, to zmieniłby się na lepsze nie tylko nasz stosunek do kotów, koni czy psów, ale również do innych ludzi.
Tymczasem my o człowieku mówimy „umarł”, a o zwierzętach ? „zdechły”.
Ja nigdy bym tak nie powiedziała o żadnym naszym zwierzęciu ? nasze psy czy koty także umierały.
Krystyna Zachwatowicz-Wajda

Odkąd nas ochrzcili, to byliśmy częścią Europy i nie ma powodu, żebyśmy dzisiaj nagle zamykali się, sami budowali nowy mur berliński oddzielający nas od niej.
Andrzej Wajda

Witold Bereś i Krzysztof Burnetko wspólnie napisali kilkanaście książek opowiadających o najnowszej Polsce, m.in. „Duchowny niepokorny. Rozmowy z ks. Stanisławem Musiałem”, „Kapuściński: - Nie ogarniam świata”, „Marek Edelman. Życie. Do końca”, „Nasza historia. Opowieść o wolnej Polsce”, „Andrzej Wajda. Podejrzany”. W roku 2015 zostali odznaczeni przez prezydenta Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za budowanie wzajemnego zrozumienia między Polakami i Żydami.

Kiedy w roku 1864 toczyły batalię o całkowitą rusyfikację teatru na Horodnicy, nikt jeszcze nie zdawał sobie sprawy, że scena polska, po osiemdziesięcioletnim okresie działalności, zostanie zamknięta na ponad czterdzieści lat. Teatra grodzieńskie ." rejestrują historię tych osiemdziesięciu sezonów na tyle dokładnie, na ile pozwoliły zachowane dokumenty. Świat teatralny Grodna i Grodzieńszczyzny jawi się jako warty uwagi: z bogatym repertuarem, z wybitnymi i popularnymi artystami, z ich wyborami i przygodami, z kalendarzem prowincjonalnych wypraw, z zastrzeżeniami i rozporządzeniami cenzury, z zasługującymi na uwagę fragmentami utworów i wreszcie z żywotem" budynku teatralnego.

Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2012, ISBN: 9788323507666, 160x235, 504 s., oprawa miękka   stan-lekkie uszkodzenie okładki

Prezentowany w monografii punkt widzenia, metaforycznie sygnalizowany już w początkowych słowach tytułu, służy podkreśleniu właściwego dialogowi miejsca w dziele filmowym. W swoistym, osobnym, niezwykle przyjemnym w odbiorze idiostylu ze sporą dozą humoru, Autorka przeprowadza krok po kroku naukową, acz zrozumiałą dla każdego miłośnika X muzy, analizę środków językowych składających się na różne sposoby autorskiego kształtowania polszczyzny (zwanych strategiami stylistyczno-językowymi), czyli strategię kumpla w filmach Juliusza Machulskiego, strategię anatoma w dziełach Marka Koterskiego, strategię wrażliwca w kinie Jana Jakuba Kolskiego, strategię prowokatora w utworach Władysława Pasikowskiego i strategię naturalisty u Wojciecha Smarzowskiego. Językoznawcze (a więc stereotypowo kojarzone z nudną szkolną gramatyką), konsekwentne od pierwszych do ostatnich stron książki spojrzenie na współczesne dzieła filmowe okaże się z pewnością zaskakująco interesujące dla wielu czytelników.

Wojciech Jerzy Has, Janusz Morgenstern oraz tandem realizatorski Jerzy Hoffman i Edward Skórzewski to znani reżyserzy, którzy w różnych latach wywierali mniej lub bardziej decydujący wpływ na kształt polskiego kina. Ich pierwsze kroki w zawodzie reżysera nie były jednak łatwe. Hasowi, zanim zrealizował debiutancką Pętlę, zatrzymano sześć projektów filmów fabularnych. Morgensternowi, przed Do widzenia do jutra... dwa, ale on najbardziej z całego grona przeżył to młodzieńcze niepowodzenie. Rekordziści Hoffman i Skórzewski, zanim przeszli z dokumentu do fabuły, aż dziesięć swoich projektów musieli schować na dno szuflad. Wiele spośród tych osiemnastu niedoszłych debiutów stało się zarazem próbą przełamania tabu. To Has jako pierwszy poszukiwał filmowego wyrazu dla intymnych przeżyć wojennych, Morgenstern chciał opowiedzieć o tragedii powstania warszawskiego, a Hoffman i Skórzewski zekranizować Złego Tyrmanda. Gros tych filmowych pomysłów kształtowało się w burzliwej dekadzie lat 50., dzięki czemu książka staje się także próbą refleksji nad stanem polskiej kultury filmowej tamtego okresu.

Teatr spełnionych nadziei. Kartki z życia emigracyjnej sceny jest opowieścią o teatrze założonym w Toronto na początku lat 90. przez aktorkę Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie Marię Nowotarską i o ludziach, którzy ten teatr tworzyli. Maria Nowotarska, mająca w swojej karierze zawodowej kontakt z najwybitniejszymi reżyserami i scenografami w historii teatru polskiego, przeszczepiła na grunt emigracyjny koncepcje wpisujące się w polską tradycję teatralną, wykorzystując przy tym możliwości, jakie dała nowa ojczyzna. Dzięki jej determinacji aktorzy, śpiewacy czy muzycy, którzy w Toronto podejmowali inne zawody, w torontońskim teatrze znaleźli swoje spełnienie i swoją ojczyznę. Teatr był też darem dla wielotysięcznej emigracji kanadyjskiej, głównie posolidarnościowej, która tęskniła za krajem i jego kulturą.

Książka ta obejmuje lata 1991–2013 i jest podróżą w czasie przez torontońską scenę, utrwalającą unikalną, niepowtarzalną i ulotną materię teatru. Wielu osób związanych z torontońską sceną już nie ma, wiele poszło swoją życiową drogą. Jest to więc zapis historyczny, rejestrujący emocje i potrzeby właściwe dla pewnego czasu.

Znany film Feliksa Falka Kapitał, czyli jak zrobić pieniądze w Polsce z 1990 roku zaczyna się od ujęcia lecącego nad Warszawą pomnika Karola Marksa. To bardzo znamienny obraz, niemal proroczy. Jego symbolika w momencie premiery filmu była jednoznaczna, jednak w ciągu niemal trzydziestu lat, jakie upłynęły od wejścia do kin Kapitału, scena nabrała wielu nowych sensów. Dziś jej pierwotne znaczenie jest bodaj najmniej intrygujące.
Okres po 1989 roku to w Polsce czas gwałtownych przemian, wielkich nadziei, frustracji, rozczarowań, kolejnych kryzysów, ale również sukcesów. Przejście z gospodarki centralnie sterowanej do wolnorynkowej stanowiło przez lata ważny kontekst dla twórców polskiego kina zarówno tych, którzy opowiadali o świecie biznesu, polityki czy służb, jak i tych koncentrujących się na życiu codziennym zwykłych ludzi.
Michał Piepiórka śledzi zmiany w kulturowych narracjach, które objawiają się w filmach podejmujących temat transformacji gospodarczej. Analizuje zarówno fabuły uznane, jak i popadające w zapomnienie ofiary tzw. filmoznawczej rzeźni. Często to właśnie te drugie mówią nam o Polsce, także dzisiejszej, rzeczy nowe i zaskakujące.
Porzucenie tego, co wyjątkowe, bo jednostkowe i rozumiane jako autorskie, przynosi tę korzyść, że pozwala na polskie kino spojrzeć nieco szerzej, jak na pewną całość, która posiada charakterystyczne dla siebie cechy, dominujące narracje, jedne wartości premiuje, a krytykuje inne.
(fragment)

Ciekawostki, fotosy, zagraniczne wycinki prasowe... oraz pełen scenariusz kultowego filmu!Książka dla wielbicieli filmu Seksmisja. Kulisy jego powstawania, scenariusz, oddźwięk w zagranicznej prasieJuliusz Machulski pochodzi z aktorskiej rodziny. Od dziecka był zafascynowany kinem, ale do szkoły reżyserskiej w Łodzi trafił dopiero w 1978 r., wcześniej studiował bowiem filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Dzisiaj jest jednym z najlepszych, ale i najbardziej znanych twórców polskiego kina. Obrazy takie jak "Vabank", czy "Seksmisja" na trwałe zagościły w sercach polskich widzów. Juliusz Machulski był jednym z niewielu reżyserów, który zamiast "dzieł poważnych, pełnych smętku i patosu" (Gwiazdy w zbliżeniu, red. J. Zutomski, Warszawa 1995, s. 117) zdecydował się robić filmy komercyjne. Jego debiut reżyserski "Vabank" stał się jednym z największych przebojów polskiego kina. Jednak nie doszłoby do tego, gdyby nie Jerzy Kawalerowicz, który wstawił się za nieznanym wówczas debiutantem i pomógł mu uzyskać pieniądze na film. Juliusz Machulski jest od 1988 r. szefem studia filmowego "Zebra". Reżyser para się od czasu do czasu również aktorstwem. Możemy go zobaczyć w takich filmach jak: "Lekcja martwego języka" czy "Zabij mnie glino".

Teatr rosyjski drugiej połowy XX wieku konfrontował się głównie z własną przeszłością: z dokonaniami Stanisławskiego, Meyerholda, Wachtangowa. Niemal prawidłowością było to, że rosyjscy twórcy teatralni otwarcie deklarowali swoje przywiązanie do dziedzictwa przeszłości. Autorka książki przygląda się bliżej temu dziedzictwu: ideom teatralnym, konkretnym technikom i metodom, a także tak trudno uchwytnej materii, jaką są etos bądź atmosfera towarzyszące poszukiwaniom pionierów dwudziestowiecznego teatru, zwłaszcza w jego nurcie studyjnym. Analizuje również sposób, w jaki dokonywała się transmisja tradycji: bezpośrednio od mistrzów (lub od ich uczniów), za pośrednictwem lektur czy też świadectw z drugiej ręki.

Pisany wierszem traktat Lopego de Vegi jest wykładem teorii dramatu, poradnikiem dla autorów teatralnych i źródłem inspiracji dla autorów późniejszych traktatów i poetyk. Jest on zarazem świadectwem procesu transformacji, jakiemu poddał się hiszpański dramat i teatr przed ponad czterema wiekami, w konsekwencji którego ukształtowała się jedna z najbogatszych tradycji teatralnych nowożytnej Europy.

Już po raz piąty zapraszamy czytelników do wędrówki po historii kina na Górnym Śląsku i także po sąsiedzkim Zagłębiu Dąbrowskim. Tym razem jeszcze na krótki wypad do Wrocławia, dzięki któremu górnośląskie dzieje jawią się w nowych, szerszych kontekstach historyczno-kulturowych. Podobnie jak w poprzednich tomach, proponujemy wgląd w różnorakie oblicza górnośląskiej X muzy: od rekonesansów źródłowych, dzięki którym niemal pewnie możemy wyrokować o początkach kina na Górnym Śląsku (i we Wrocławiu), poprzez studium historycznofilmowe raz artykuły problematyzujące wybrane zagadnienia kultury filmowej, po szkice do portretów artystów, których losy pozostają cząstką górnośląskiego pejzażu filmowego, ale i szerzej przecież – kulturowego.