Historia Polski

Johnny Kentowski as myśliwski, który został Polakiem.
Kiedy dostał skierowanie do Dywizjonu 303, prychnął z pogardą: O polskim lotnictwie wiedziałem tylko tyle, że przetrwało jakieś trzy dni w starciu z Luftwaffe. Nie spodziewał się zbyt wiele po tej bandzie dzikusów przymusowo uziemieni, zamiast Niemców podbijali Brytyjki i lokalne puby, nie przejmując się nieznajomością angielskiego.
Gdy wreszcie pozwolono im latać pierwsze zestrzelenie było efektem samowolnego wyłamania z szyku. Rozwalają wszystko, co wejdzie im w drogę. Uwielbiają strzelać do szkopów i traktują to jako świetny ubaw przyznał osłupiały Kentowski. Zachwycony polską brawurą zaczął uczyć się języka polskiego, przyjął jako osobisty emblemat polskiego orła na tle kanadyjskiego klonowego liścia, a brytyjskiego oficera, który nie wstał do polskiego hymnu, położył jednym uderzeniem pięści.
21 lat w lotnictwie wojskowym miało swoją cenę. Nieudane związki z kobietami, trudne relacje z dziećmi oraz alkohol, pozwalający oswoić powracające koszmary. Dopiero po śmierci John Kent mógł wrócić tam, gdzie czuł się najlepiej, do swoich Polaków jego prochy rozsypano nad bazą myśliwską RAF w Northolt.

Trzynaście dni dzielących zamach na życie Hitlera od wybuchu powstania warszawskiego. Trzynaście dni, w trakcie których historia mogła obrać inny kierunek, a jednak wściekłość zranionej wielkości wzmogła tylko determinację żądnego krwi dyktatora. A gdyby zamachu nie było, czy powstanie warszawskie miałoby szansę na zwycięstwo? I czy w głowie Hitlera dopiero po zamachu zrodził się pomysł bezwzględnego i całkowitego unicestwienia polskiej stolicy?
Nie da się tego ocenić w prosty sposób. Jednak udany zamach na przywódcę III Rzeszy zapewne zmieniłby wiele. Nieudany też miał światowe reperkusje. Stał się jeżeli nie detonatorem, to co najmniej katalizatorem wielu zdarzeń istotnych dla świata i Polaków.

Opowieść o szukaniu śladów powstańczych losów Jędrka Brańskiego, który w 1944 roku miał niespełna 17 lat. Autor książki, młodszy brat Jędrka, próbuje wyobrazić sobie co działo się z Jędrkiem dzień po dniu, niemal godzina po godzinie w tym pamiętnym czasie. Godzina W, barykady, Dworzec Gdański, szpital polowy Zbiera dane, rozmawia z ludźmi, którzy coś mogą o tym wiedzieć, ustala fakty. Stara się też zrozumieć co czuł Jędrek, co go motywowało, czy się bał, czy był dumny czy zrozpaczony. Opowieść o zdarzeniach przechodzi w wyimaginowaną rozmowę z bratem dyskusję o Powstaniu. Autor patrzy na sprawę z dystansu wielu lat, które minęły od czasu wojny, i zaopatrzony jest przy tym w bagaż potężnej już dziś wiedzy historycznej o Powstaniu. Jędrek, czy też duch Jędrka, w pełnych emocji słowach opowiada co widział i co czuł ów siedemnastolatek w 1944 roku.
Te dwie perspektywy chłodna i emocjonalna, dzisiejsza i ówczesna pozwalają na wyjątkowe wniknięcie w atmosferę tamtych dni i jednocześnie skłaniają do refleksji. Przyjęta w książce osobista i emocjonalna forma rozmowy między braćmi rozmowy, która mogłaby się odbyć naprawdę, gdyby Jędrek jeszcze żył sprawia, że czytelnik w żadnym wypadku nie pozostaje obojętny.

Dla jednych zdrajcy, dla innych patrioci i najwięksi bohaterowie. Nazywani byli i są nielegałami, wtórnikami lub kretami. Tak naprawdę to bohaterowie, którzy tylko z pozoru byli zwyczajnymi ludźmi.

Gdy dwieście lat temu Napoleon Bonaparte stwierdził, że jeden szpieg działający we właściwym miejscu może być cenniejszy niż 20 tysięcy żołnierzy na polu bitwy, pewnie niewielu głębiej zastanowiło się nad tymi słowami. Z kolei, gdy służący w jego armii Polacy dokonali skutecznej zwycięskiej szarży pod Samosierrą, stwierdził, że nie ma nich rzeczy niemożliwych. A przecież słowa Napoleona odnośnie do skuteczności szpiegów wyraziły tylko to, co jest oczywistym faktem. Mijały dekady i kolejne stulecia. Zmieniało się uzbrojenie, metody walki a wraz z nimi szpiegowskie metody.

Mimo upływu czasu jedno pozostawało bez zmian. Polscy szpiedzy niejednokrotnie dowiedli, że znajdują się w ścisłej światowej elicie tajnych służb, czego zapewne mógłby im pozazdrościć sam filmowy James Bond. Polacy wielokrotnie, na przestrzeni dziejów, zachwycali skutecznością i niestandardowymi działaniami, odnosząc dzięki temu spektakularne sukcesy. Okazywali się geniuszami kamuflażu, potrafili skutecznie działać pozornie w pojedynkę, a tak naprawdę w dobrze zorganizowanej sieci. Ich życiorysy zaskakują po dziś dzień.

Sławomir Koper prezentuje w swojej najnowszej publikacji pt. "Polscy szpiedzy 2" sylwetki bardziej i mniej znanych polskich agentów, których działania istotnie wpłynęły na losy świata. Książka, będąca luźną kontynuacją wydanej rok temu części pierwszej, przedstawia bardzo różne aspekty "szpiegowskiej roboty". Prezentuje sylwetki tajnych agentów, które okazują się bardzo zróżnicowane. Pokazani są szpiedzy z różnych okresów, zarówno z czasów II Rzeczpospolitej, II Wojny Światowej, jak i z PRL. Łączyło ich jedno. Dla ojczyzny byli w stanie zrobić i oddać wszystko, łącznie z życiem. Wielu uznawano za zdrajców. Niektórzy byli nielegałami, oficerami działającymi pod przykryciem, inni działali pod własnym nazwiskiem. Byli wśród nich tacy, którzy pozostali wierni przysiędze złożonej II Rzeczpospolitej i agenci z czasów PRL oraz ludzie, którzy z różnych powodów działali dla obcych wywiadów, płacąc za to nierzadko najwyższą cenę.

Praca ta jest próbą ustalenia: kiedy, jak i dlaczego autorzy Powstania zdecydowali się opanować Warszawę polskim wysiłkiem, przynajmniej na dwanaście godzin przed wejściem do niej Rosjan, chociaż wiedzieli, że stołecznym oddziałom Armii Krajowej brakowało potrzebnej ku temu broni i amunicji. Chodziło też o ustalanie, w jakim stopniu polityczne, ideologiczne i dyplomatyczne założenia i pociągnięcia władz RP na uchodźstwie i w kraju przyczyniły się do wybuchu Powstania. Praca ta nie zajmuje się przebiegiem samego Powstania, a czysto wojskowa działalność Armii Krajowej jest uwzględniona i omówiona o tyle, o ile wpływa na politykę walki w stolicy.Książka omawia główne dziedziny życia narodowego w okresie II wojny światowej, jak również przedstawia genezę i rozwój polskiego ruchu oporu. Bada też stosunki między obozem londyńskim a ruchem komunistycznym ze względu na to, że w końcowych latach wojny ugrupowania te wzajemnie ubiegały się o władzę w powojennej Polsce, co wpływało na polityczne decyzje Rządu RP na uchodźstwie.

Zjawisko wyjazdów Kierunek Azja nieco przypominało fenomen Dzikiego Zachodu z czasów gorączki złota.
Lecieli, jak i tam po złote runo, osobnicy najprzeróżniejsi: romantyczni podróżnicy i kombinatorzy, przekupy z bazarów i wyczynowi himalaiści, amatorzy trekkingu i miłośnicy leżenia na plaży. Choć tak wiele ich dzieliło: cel wyjazdu, środowisko społeczne, wiek, wykształcenie i upodobania dla wszystkich kluczem do sukcesu wyjazdu był handel z dobrym przebiciem. Jedni za te zyski jechali do Nepalu by ruszyć na trekking w Himalaje, inni robili kolejne zakupy, by wieźć nowy towar prosto na polskie bazary. Książka opowiada o wyprawach w tym romantycznym celu podróży w największe góry świata i o handlowych perypetiach po drodze.
Pięć opowiadań pięć prawdziwych historii ubranych w literacki kostium. Podane ze swadą, oddają klimat tamtych czasów.

Młodziutki harcerz z Szarych Szeregów, uciekinier z komunistycznej Polski i emigrant, wieloletni radiowiec przekazujący informacje z wolnego świata do zniewolonego kraju, ale nade wszystko polski patriota Marek Walicki swoim bogatym życiorysem mógłby obdzielić kilku ludzi. Urodził się w 1931 roku. W czasie II wojny światowej jako dwunastolatek wstąpił do tajnego harcerstwa. Po wojnie, nie chcąc żyć w komunizmie, wraz z kolegą przedarł się przez żelazną kurtynę do amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech Zachodnich. W 1952 roku został przyjęty do Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium. W 1955 roku rozpoczął amerykański etap życia na emigracji. Przez 16 lat był redaktorem nowojorskiego oddziału RWE. Potem przeszedł do Polskiej Sekcji Głosu Ameryki w Waszyngtonie, w której doszedł do funkcji dyrektora. Mimo prawie siedmiu dekad przeżytych poza ojczyzną nosi ją w sercu. Moją partią była zawsze i jest Polska o jej wolność i niepodległość walczyłem w miarę moich sił i zdolności pisze w ostatnim rozdziale.
Wspomnienia Marka Walickiego składają się z dwóch części. W pierwszej opisuje swoje przeżycia od dzieciństwa przez okupację, lata instalowania komunizmu w Polsce, ucieczkę i kolejne etapy życia na Zachodzie. Część druga to opowieści o przyjaciołach, wybitnych Polakach: Janie Nowaku-Jeziorańskim, Zofii Korbońskiej, Zdzisławie Najderze, Zbigniewie Herbercie, Juliuszu Poniatowskim i Hilarym Krzysztofiaku. Dodatkowym walorem publikacji są załączone listy i fotografie dokumentujące opisywane wydarzenia.