Historia Polski

Polscy lotnicy. Niemiecki obóz. Spektakularna międzynarodowa ucieczka

Dla nazistów była ona kompromitacją. Brytyjczycy chwalą się nią do dziś. O Polakach nie pamięta nikt...

Najlepsi lotnicy bombowi RAF-u. Bezlitośni łowcy wypatrujący pod osłoną nocy swoich celów - niemieckich miast i fabryk napędzających nazistowską machinę wojenną. W końcu zestrzeleni i schwytani trafiają do obozu jenieckiego - Stalagu Luft III.

Od pierwszej chwili realizują swój główny cel - ucieczkę. Jak zamkniętym w obozie żołnierzom udaje się pod czujnym okiem nazistów wybudować trzy długie tunele? W jaki sposób podrabiają dokumenty, kreślą dokładne mapy? Jakim cudem szyją skrojone na miarę niemieckie mundury? A wreszcie - jak ponad 70 osobom udaje się wydostać z niewoli, dokonując rzeczy niemożliwej - największej ucieczki z nazistowskiego obozu w dziejach?

Jaką rolę w tej ucieczce odegrali Polacy? Jakie były losy uciekinierów? I dlaczego Polacy zostali w tej historii zapomniani?

Najbardziej spektakularna akcja drugiej wojny światowej, w której kluczową rolę odegrali nasi rodacy. Historia najsłynniejszej ucieczki opowiedziana po raz pierwszy z polskiego punktu widzenia.

Pluton Pancerny Batalionu "Zośka" Zgrupowania "Radosław" został utworzony dopiero w czasie Powstania Warszawskiego, po zdobyciu czołgów na Woli. Ze względu na duże znaczenie tej najcięższej broni Powstania, do Plutonu, poza dowódcami i kilkoma żołnierzami Batalionu "Zośka", kierowano ludzi o długim stażu wojskowym: żołnierzy broni pancernej, innych jednostek motorowych i mechaników. Gdy zabrakło czołgów, Pluton Pancerny przekształcił się w doborowy oddział pieszy, wykazując wielką determinację i podejmując się
wielu trudnych i często niekonwencjonalnych działań, jak na przykład pionierska służba w kanałach. W przeciwieństwie do okupacyjnych oddziałów Batalionu "Zośka" żołnierze Plutonu Pancernego poznawali
się dopiero podczas walk Powstania Warszawskiego. Tłumaczy to brak bliższych wiadomości o tym zespole.
Będąc na emigracji od 1971 roku, w spokojnych warunkach życia i pracy, nawiązałam kontakt z kolegami przebywającymi również na Zachodzie. Bogata korespondencja zapoczątkowała spisywanie dziejów Plutonu Pancernego. Okazało się, że wspólne przeżycia wiernie zapamiętano. Po wyzwoleniu Polski spod wpływów Związku Radzieckiego powstały szerokie możliwości dalszego zbierania materiałów w kraju. Relacje, nagrane wywiady, dokumenty z archiwum "Radosława" wypełniły teczki zbiorów. Podjęta praca zajęła wiele lat,
gdyż materiał był ogromny i obejmował długi szlak bojowy: od Woli, przez Stare Miasto, Czerniaków i Mokotów, zakończył się dopiero w Śródmieściu kapitulacją.

Dla jednych zdrajcy, dla innych patrioci i najwięksi bohaterowie. Nazywani byli i są nielegałami, wtórnikami lub kretami. Tak naprawdę to bohaterowie, którzy tylko z pozoru byli zwyczajnymi ludźmi.

Gdy dwieście lat temu Napoleon Bonaparte stwierdził, że jeden szpieg działający we właściwym miejscu może być cenniejszy niż 20 tysięcy żołnierzy na polu bitwy, pewnie niewielu głębiej zastanowiło się nad tymi słowami. Z kolei, gdy służący w jego armii Polacy dokonali skutecznej zwycięskiej szarży pod Samosierrą, stwierdził, że nie ma nich rzeczy niemożliwych. A przecież słowa Napoleona odnośnie do skuteczności szpiegów wyraziły tylko to, co jest oczywistym faktem. Mijały dekady i kolejne stulecia. Zmieniało się uzbrojenie, metody walki a wraz z nimi szpiegowskie metody.

Mimo upływu czasu jedno pozostawało bez zmian. Polscy szpiedzy niejednokrotnie dowiedli, że znajdują się w ścisłej światowej elicie tajnych służb, czego zapewne mógłby im pozazdrościć sam filmowy James Bond. Polacy wielokrotnie, na przestrzeni dziejów, zachwycali skutecznością i niestandardowymi działaniami, odnosząc dzięki temu spektakularne sukcesy. Okazywali się geniuszami kamuflażu, potrafili skutecznie działać pozornie w pojedynkę, a tak naprawdę w dobrze zorganizowanej sieci. Ich życiorysy zaskakują po dziś dzień.

Sławomir Koper prezentuje w swojej najnowszej publikacji pt. "Polscy szpiedzy 2" sylwetki bardziej i mniej znanych polskich agentów, których działania istotnie wpłynęły na losy świata. Książka, będąca luźną kontynuacją wydanej rok temu części pierwszej, przedstawia bardzo różne aspekty "szpiegowskiej roboty". Prezentuje sylwetki tajnych agentów, które okazują się bardzo zróżnicowane. Pokazani są szpiedzy z różnych okresów, zarówno z czasów II Rzeczpospolitej, II Wojny Światowej, jak i z PRL. Łączyło ich jedno. Dla ojczyzny byli w stanie zrobić i oddać wszystko, łącznie z życiem. Wielu uznawano za zdrajców. Niektórzy byli nielegałami, oficerami działającymi pod przykryciem, inni działali pod własnym nazwiskiem. Byli wśród nich tacy, którzy pozostali wierni przysiędze złożonej II Rzeczpospolitej i agenci z czasów PRL oraz ludzie, którzy z różnych powodów działali dla obcych wywiadów, płacąc za to nierzadko najwyższą cenę.

W ,,Polskich terrorystach i zamachowcach porusza temat znany ze współczesnych filmów sensacyjnych i relacji telewizyjnych, a więc aktualny. Opowiada o terroryzmie w historii Polski, poczynając od sztyletników z okresu powstania styczniowego, a kończąc na Januszu Walusiu,
który w kwietniu 1993 roku zamordował szefa południowoafrykańskich komunistów, Chrisa Haniego. Na kartach książki przewijają się skrytobójcy i zamachowcy, działający w imię wielkich idei i z niskich pobudek. Są terroryści spod znaku PPS-u, także kobiety takie jak Wanda Krachelska, późniejsza współorganizatorka Żegoty, Ignacy Hryniewiecki, zabójca cara Aleksandra II,
i morderca prezydenta Narutowicza Eligiusz Niewiadomski. Autor nie zapomina o głośnej sprawie braci Kowalczyków z Opola, którą relacjonuje korzystając z archiwum IPNu, ani o Polakach dokonujących zamachów w USA, w tym o George'u Metesky'm. Szalony Bombiarz przez 16 lat terroryzował Nowy Jork zamachami bombowymi i od jego przypadku rozpoczęła się historia profilowania przestępców.
Sławomir Koper jest absolwentem Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W swoim literackim portfolio ma takie książki, jak: ,,Miłość, seks i polityka w starożytnej Grecji i Rzymie", ,,Śladami pierwszych Piastów", ,,Życie prywatne elit II Rzeczypospolitej". Jest felietonistą tygodnika ,,Do Rzeczy". Współpracuje z periodykami: ,,Historia Do Rzeczy" i ,,Mówią wieki". W 2013 roku został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego srebrnym Krzyżem Zasługi za popularyzację historii.

W kalendarium zaprezentowano najważniejsze wydarzenia historyczne i postaci biorące udział w walkach o odzyskanie niepodległości przez Polskę w 1918 roku. Specjalne dobrane przez autora wzruszające fragmenty wspomnień i pamiętników uczestników tych wydarzeń oraz archiwalne zdjęcia i artykuły z prasy doskonale oddają atmosferę tamtych dni, a także pozwalają prześledzić szlak bojowy każdej z trzech brygad Legionów Polskich.

Praca ta jest próbą ustalenia: kiedy, jak i dlaczego autorzy Powstania zdecydowali się opanować Warszawę polskim wysiłkiem, przynajmniej na dwanaście godzin przed wejściem do niej Rosjan, chociaż wiedzieli, że stołecznym oddziałom Armii Krajowej brakowało potrzebnej ku temu broni i amunicji. Chodziło też o ustalanie, w jakim stopniu polityczne, ideologiczne i dyplomatyczne założenia i pociągnięcia władz RP na uchodźstwie i w kraju przyczyniły się do wybuchu Powstania. Praca ta nie zajmuje się przebiegiem samego Powstania, a czysto wojskowa działalność Armii Krajowej jest uwzględniona i omówiona o tyle, o ile wpływa na politykę walki w stolicy.Książka omawia główne dziedziny życia narodowego w okresie II wojny światowej, jak również przedstawia genezę i rozwój polskiego ruchu oporu. Bada też stosunki między obozem londyńskim a ruchem komunistycznym ze względu na to, że w końcowych latach wojny ugrupowania te wzajemnie ubiegały się o władzę w powojennej Polsce, co wpływało na polityczne decyzje Rządu RP na uchodźstwie.

Niepokonani 1920. Wojna polsko-bolszewicka to barwna i bogato ilustrowana opowieść o heroicznym polskim zwycięstwie nad sowietami. Jest panoramicznym opisem aktywności pokolenia naszych dziadów i ojców w dramatycznych miesiącach zmagań z bolszewickim państwem. Fotografie, mapy, dokumenty i relacje pieczołowicie skompletowane przez autora, to niezwykle cenne uzupełnienie jego przystępnych tekstów.

Podstawą źródłową książki są niepublikowane dotąd akta Urzędu do Spraw Wyznań z okresu od Grudnia 1970 i dojścia do władzy ekipy Edwarda Gierka do wyboru Jana Pawła II. W obszernym wprowadzeniu autor przedstawia główne założenia polityki władz PRL wobec Kościoła katolickiego w latach 1970-1978, w tym również podejmowane próby ułożenia stosunków z Watykanem. Część druga zawiera dokumenty archiwalne, m.in. tajne memoriały i decyzje najwyższych władz PRL.

W codziennych historiach ziemiańskich rodzin z początku XX wieku Walewskich, Kańskich, Żółtowskich, Przyborów przegląda się historia Polski i Europy.
Ludzie, dwory, zdarzenia istnieją w subtelnej sieci powiązań, o których warto wiedzieć
Maryńcia Małachowska uciekła z dworu w Prochorowej pod Odessą, kiedy wybuchła rewolucja w Rosji. Później handlowała w Warszawie kapeluszami, szytymi według paryskich wzorów. Maryla Walewska z Kowali nie chciała robić kariery w stolicy, jak radził dziadek, znany adwokat. Hodowała za to kurczaki i narcyzy, bo dobrze sprzedawały się w Radomiu i pozwalały rozwijać gospodarstwo. Janina Żółtowska z Bolcienik początkowo fascynowała się losem swojej prababki, Maryli Wereszczakówny, ale później bardziej interesowały ją wieści z konferencji pokojowej w Wersalu, na której znajomy męża, Roman Dmowski składał razem z Paderewskim podpis pod traktatem kończącym wojnę. Zygmunt Pusłowski w pałacu w Czarkowych stworzył przystań dla młodopolskiej bohemy. Kolekcjonował starodruki, a obrazy zamawiał u Malczewskiego i Boznańskiej. Zofia Dłużewska-Kańska prowadziła w wolnej Polsce pierwszy bar mleczny, a kiedy wybuchła II wojna światowa karmiła w Dłużewie setki wrześniowych uchodźców z Warszawy, wśród których znalazła się też Zofia Nałkowska. Aleksander Mazaraki z Żelaznej, ostatni prezes Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, ukrywał po Powstaniu Warszawskim schorowaną już Marię Rodziewiczównę. W Szczorsach, majątku ziemskim nad Niemnem, pracował jako korepetytor młody Jeremi Przybora
Książka Anny Mieszczanek to opowiedziana na nowo historia o polskim ziemiaństwie oraz dramatycznym wpływie powojennych zmian na losy ludzi i dworów.

Polskie piekło w Londynie, czyli kulisy działania polskiego rządu emigracyjnego podczas drugiej wojny światowej.

Bezwzględna walka o władzę partii i koterii politycznych.

Kto wydał rozkaz do wybuchu Powstania Warszawskiego?
Churchill i Roosevelt marionetkami Stalina.

Obłuda Stalina i naiwność Mikołajczyka.

Witold Babiński - adiutant generała Sosnkowskiego, w pasjonującej relacji świadka historii rządu polskiego w Londynie.

Nie pytałam: Czy powinnam to zrobić?, ale: Jak mam to zrobić? Ratowałam od Zagłady. Wspomnienia Irene Gut-Opdyke, Sprawiedliwej wśród Narodów Świata
Irena Gutówna ma siedemnaście lat, kiedy wybucha wojna, która łagodną, spokojną uczennicę szkoły pielęgniarskiej w Radomiu zamieni w bohaterkę. Od samego początku wojny los jej nie oszczędza, jednakże wraz z kolejnymi doświadczeniami, kolejnym poniżeniem, będzie rosła w niej siła nie tylko by przetrwać, ale również by ratować życie innych.Angażuje się w działalność konspiracyjną, a kiedy Holocaust staje się faktem wykorzystuje niemiecko brzmiące nazwisko i aryjski wygląd, by nieść na każdy możliwy sposób pomoc Żydom. Wreszcie pomaga ludziom w ucieczce z getta, ukrywa ich w lesie, a także w piwnicy domu majora SS, w którym pracuje jako gospodyni.
Nadal wierzę, że ludzie są z natury dobrzynapisała Anne Frank w swoim słynnym dzienniku. Irena Gutówna powtarza w książce: Pamiętajcie miłość, nigdy nienawiść, a jej działania są najlepszym przykładem, jak dobro zwycięża zło. Po przetrwaniu wojny, po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych, po wielu latach milczenia i skrywania głęboko tajemnicy wojennych lat w Polsce, Irena pisze wspomnienia. Skłoniły ją do tego opinie zaprzeczające obozom koncentracyjnym i Holocaustowi. Wspomnienia Ireny Gut-Opdyke są świadectwem odwagi zwykłej polskiej dziewczyny jak sama mówi o sobie, heroizmu i sprzeciwu jednostki wobec największego zła, jakiego doświadczył świat. Książka wstrząsnęła czytelnikami, była recenzowana, szeroko komentowana, a na jej kanwie powstała sztuka w nowojorskim teatrze.
11 sierpnia 2021 roku książka Ratowałam od Zagłady Irene Gut-Opdyke ukaże się w wydawnictwie Poradnia K. Wstrząsająca historia Ireny Gut-Opdyke to nie tylko gotowy materiał na kilka filmów. Wciąż zbyt mało znane w Polsce niezwykłe i poruszające przeżycia autorki powinny wejść do ścisłego kanonu tematyki Holocaustu. Opowieść o sile i odwadze wobec tragicznych wyborów moralnych czyta się jak doskonale skonstruowany thriller. Wojna została przedstawiona oczami kobiety i z dala od wybuchów, a jednak jest pełna niuansów i ostrożności pozwalającej bohaterce omijać najbardziej podłe i podstępne pułapki rzeczywistości rozpadającej się na jej oczach. Bohaterstwo jest zawstydzająco rzadkie, ale czasem, w najmniej spodziewanym momencie i miejscu, objawia się w całej swojej zaskakującej doniosłości, jakby na przekór nieuchronnemu losowi. Tym razem objawiło się w młodej dziewczynie, która przysięgła sobie, że nie pozwoli zginąć kilku nieznajomym. Wszystko, co się wydarzyło potem, stało się wspaniałą lekcją humanizmu i legendą o tych, którzy ostatkiem sił potrafili pozostać ludźmi w nieludzkich czasach.Jan Komasa, reżyser filmów Powstanie Warszawskie, Miasto 44, Sala samobójców, Boże Ciało i Hejter

Dzieje zakonu najmniej poznanego i najbardziej tajemniczego spośród wszystkich. Templariusze zarządzali tysiącami hektarów ziemi, sprowadzali osadników, zakładali miasta, budowali drogi, pobierali myto. W opinii współczesnych byli niezmiernie bogaci, jednak majątek przepadł jak kamień w wodę. Do dziś krążą legendy o ich ukrytych skarbach.

Fotograficzne montaże Marcina Dziedzica sprawiają, że żydowska Warszawa znów pojawia się tam, gdzie dziś już jej nie ma. A opowieści Magdaleny Kicińskiej o ludziach i miejscach, po których nie został najmniejszy ślad, uprzytomniają nam, jak bardzo byliśmy razem i jednocześnie osobno. Gęsia–Anielewicza i okoliczne nowe–nienowe ulice są teraz zadrzewione jak nigdy. Bo nigdzie drzewa nie rosną tak chętnie jak na popiołach. I tak bujnie. Osłaniają (zasłaniają) pomnik. A także dostawione do niego niedawno muzeum. Niskie i pod ochronnym zielonkawym kolorem. Dyskretne jak wszystko co żydowskie na tym najbardziej pożydowskim skrawku ziemi. HENRYK GRYNBERG W marcu 1940 roku zamieszkiwaną przez Żydów część miasta zaczęto odgradzać – najpierw ogrodzeniem z drutu kolczastego, później – murem, wysokim na trzy metry. Kosztami i logistyką budowy obciążono Referat Techniczno-Budowlany Judenratu – za odizolowanie Żydzi mieli zapłacić sami i wykonać je własnymi rękoma. Decyzję o oddzieleniu motywowano dwojako – potrzebą obrony przed atakami ze strony Polaków (około świąt wielkanocnych doszło do aktów przemocy wobec Żydów: rabowano sklepy, bito ludzi noszących opaski; w wydarzeniach tych, wywołanych najprawdopodobniej przez Niemców, brali udział mieszkańcy Warszawy), ale też względami „sanitarnymi”. Żydzi mieli być nosicielami tyfusu – żeby uniknąć pandemii, należało ich odseparować. Tablice ostrzegały przed przestąpieniem progu „obszaru zagrożonego epidemią”. Wohngebiet der Juden, teren zamieszkiwania Żydów.

Drugi tom trylogii Sławomira Cenckiewicza.

Kiszczak, Czempiński, Petelicki, Michnik, Iwulski, Jaruzelski, Gawor, Mazowiecki, Lichocki, Komorowski, Tobiasz, Kuroń, Dukaczewski, Sienkiewicz, Tusk A także nielegałowie, porywanie dzieci przez służby PRL, spisek w Magdalence, lustracja Trybunału Konstytucyjnego, przewerbowanie SB do CIA, FOZZ, WSI, UOP, afera marszałkowa, przejmowanie spadków, bezpieka w urzędzie Miasta st. Warszawy, genderyzm historyczny

Anatolij Golicyn o polskiej transformacji:

To logiczne, że nowy polski niekomunistyczny premier zasugerował, że wojska radzieckie powinny pozostać w Polsce, aby chronić komunikację sowiecką ze swoimi wojskami w Niemczech. To logiczne, że Lech Wałęsa powinien był zadeklarować, że chce jako prezydent Polski lub nawet jako potencjalny kandydat na tak wysoki urząd zadeklarować: chcemy konstruktywnie współpracować z komunistami.

Zjawisko wyjazdów Kierunek Azja nieco przypominało fenomen Dzikiego Zachodu z czasów gorączki złota.
Lecieli, jak i tam po złote runo, osobnicy najprzeróżniejsi: romantyczni podróżnicy i kombinatorzy, przekupy z bazarów i wyczynowi himalaiści, amatorzy trekkingu i miłośnicy leżenia na plaży. Choć tak wiele ich dzieliło: cel wyjazdu, środowisko społeczne, wiek, wykształcenie i upodobania dla wszystkich kluczem do sukcesu wyjazdu był handel z dobrym przebiciem. Jedni za te zyski jechali do Nepalu by ruszyć na trekking w Himalaje, inni robili kolejne zakupy, by wieźć nowy towar prosto na polskie bazary. Książka opowiada o wyprawach w tym romantycznym celu podróży w największe góry świata i o handlowych perypetiach po drodze.
Pięć opowiadań pięć prawdziwych historii ubranych w literacki kostium. Podane ze swadą, oddają klimat tamtych czasów.

Bruno Schulz, jeden z największych pisarzy XX wieku, przez prawie dwadzieścia lat uczył rysunków w drohobyckim gimnazjum. Jego uczniów rozwiał po świecie tragiczny wicher historii, a ci, którzy przeżyli, wskrzesili jego pamięć, głosząc legendę swego nauczyciela. I oni są bohaterami tej książki. Ich losy to jakby dalszy ciąg historii Brunona Schulza, spolonizowanego Żyda, zamordowanego w okupowanej Polsce przez nazistów. Wspominają swego nauczyciela, czasy, kiedy czuli się wolni w polskim Drohobyczu pierwszej połowy ubiegłego wieku.
Jest to opowieść o zaginionej młodości, krainie szczęścia - Atlantydzie, którą zatopili w połowie XX wieku barbarzyńcy, a o której Schulza tak pisał w "Republice marzeń": ,"W te dni zgiełkliwe, płomienne i oszałamiające przenoszę się myślą do dalekiego miasta mych marzeń, wzbijam się wzrokiem ponad ten kraj niski, rozległy, fałdzisty, jak płaszcz Boga zrzucony kolorową płachtą u progu nieba...., tam leży ona, jak kot w słońcu - ta wybrana kraina, ta prowincja osobliwa, to miasto jedyne na świecie... na samym brzegu wieczności... jak Kanaan"
W książce znajdzie czytelnik relacje kilkudziesięciu dawnych uczniów Schulza, ich wspomnienia z tamtych czasów i równie przejmujące późniejsze losy, mające bezpośredni związek z wypędzeniem z miasta młodości, a także ok. 150 fotografii, w większości po raz pierwszy publikowanych lub znanych dotąd jedynie wybranym i wtajemniczonym.

Wybór artykułów Przemysława Szudka z zagadnień historii polskiej wojskowości.

Wielki świat, wielka polityka 19401951. Korespondencja Józefa Potockiego i Alika KoziełłPoklewskiego w opracowaniu i z komentarzami Jerzego Jakubowicza to wyjątkowy zbiór listów pochodzących z okresu, kiedy Józefa Potockiego i Alika KoziełłPoklewskiego łączyła przyjaźń, wspólnota poglądów i wyznawanych wartości. Dyplomaci byli wytrawnymi komentatorami wydarzeń rozgrywających się na powojennej scenie politycznej. Ich korespondencje są ciekawym świadectwem historycznym, ważnym dla poznania historii polskiej emigracji, ale też wykraczającym poza ,,sprawę polską bo ukazującą zachodnią cywilizację w momencie wybuchu zimnej wojny.
Potocki i Poklewski dzielą się wieściami o rodzinie i przyjaciołach. Z bólem komentują swary polskiej emigracji i z niepokojem nasłuchują wiadomości ze stalinowskiej Polski. Nurtuje ich pytanie, czy można uratować świat od komunizmu i atomowej apokalipsy. Uważnie obserwują więc politykę USA i Wielkiej Brytanii, są też świadkami pierwszych prób jednoczenia się Europy. Potocki i Poklewski w swoich politycznych opiniach niezależnie, czy dotyczą one Zachodu, polityków emigracyjnych czy wydarzeń w Polsce okazują się przenikliwi, niezależni i dalekowzroczni. Autorzy listów dorastali wśród przodków doskonale pamiętających wiek XIX. Im samym przyszło żyć w czasach gwałtownych zmian i przełomu. Dlatego książka ta nie tylko opowiada osobiste historie, ale jest świadectwem świata dawnej wielkości na chwilę przed zniknięciem.

Wisła jest najważniejszą rzeką w dziejach Polski i przez te wszystkie lata istnienia naszego kraju była niemym świadkiem jego historii. Andrzej Chwalby postanowił potraktować Wisłę z należnym jej szacunkiem jako królową polskich rzek, a ponieważ królowa to kobieta, książka jest biografią kobiety właśnie. Mamy okazję poznać wszystkie jej wdzięki i kaprysy. Dowiemy się, jak wiele naszemu narodowi dała, ale też zapoznamy się z krzywdami, które nam wyrządziła. Poznamy legendy z nią związane. Będziemy mieli okazję zapoznać się z nią z perspektywy kulturowej, historycznej i przyrodniczej.

Wszystkie informacje zgromadzone w książce są podane w sposób zrozumiały i przystępny nawet dla laika, do tej pory nie interesującego się nie tylko historią Wisły, ale i odleglejszą historią kraju. Autor wykonał niesamowitą pracę, zbierając wszystkie informacje o największej rzece w Polsce i przedstawiając je w niespotykanej do tej pory formie.

Autor powstańczych wspomnień "Wicher wolności", tym razem opisuje walkę w podziemiu od kapitulacji wrześniowej do wybuchu Powstania Warszawskiego. A ponieważ pisanie to jego zawód - był dziennikarzem przedwojennym - stworzył pasjonujący obraz życia w Polskim Państwie Podziemnym, widzianym z jego perspektywy. Autor osobiście zakłada organizację niepodległościową w Wilnie, potem tworzy jej struktury w Warszawie, w końcu wchodzi w skład struktur AK. To założona przez niego drukarnia wydaje między innymi Biuletyn Informacyjny AK i pismo w języku niemieckim przeznaczone dla Niemców. Zagórski jak zwykle bez patosu opowiada niezwykłe historie zwykłych ludziach podziemia. Pierwsze krajowe wydanie! Poprzednie ukazało się jedynie w Londynie.

Wstrząsające wspomnienia bezpośrednich świadków tragicznego losu Polaków na Wołyniu
Wołyniacy doświadczyli strasznych i dramatycznych wydarzeń. Stali się przedmiotem aktów nieludzkiego terroru ze strony Sowietów, Niemców i ukraińskich nacjonalistów. W walce z nim Polacy zdobywali się na brawurowe przejawy heroizmu. Fenomenem stały się ośrodki samoobrony, tworzone ad hoc , by bronić mieszkańców Wołynia przed całkowitą eksterminacją, zaplanowaną przez kierownictwo Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów.

Panowanie Bolesława II trwało krótko. Został skrytobójczo zamordowany przez zamachowca działającego prawdopodobnie z inspiracji Kościoła. Autor przywraca naszej historii postać Bolesława Zapomnianego i przedstawia krytyczną analizę kronik kościelnych oraz ówczesne tło polityczne i religijne. Podejmuje też temat podwójnego chrztu Polski w obrządku słowiańskim oraz rzymsko-katolickim.