Literatura faktu

Prace regionalne, wbrew [] pojawiającym się opiniom, są jednymi z trudniejszych form dziejopisarstwa, a jednocześnie jednymi z pożyteczniejszych dla poznania życia tak zwanej prowincji. Czy jednak analizy Kamila Jakimowicza można traktować jako pracę typowo regionalną? Z całą pewnością nie, ponieważ w Lublinie usytuowany był Trybunał Koronny, a tamtejsze lokalne władze mające charakter samorządowo-państwowy stawiano czasem za wzór w Rzeczypospolitej. W tym sensie temat książki Kamila Jakimowicza uważam za niezwykle istotny dla historiografii dotyczącej okresu panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. []
Na uwypuklenie zasługują: wartość literacka tomu, duże umiejętności Kamila Jakimowicza w konstruowaniu interesującej narracji, osadzenie funkcjonowania instytucji państwowych i samorządowych w życiu mieszkańców Lublina w epoce stanisławowskiej. [] Na tę niezwykle wysoką ocenę składają się: trafny wybór tematu, szeroko zakrojone i solidne kwerendy źródłowe i piśmiennicze, przejrzysty układ, logiczne i klarowne analizy, duża wartość merytoryczna, barwność narracji. [] Autor bynajmniej nie ogranicza się do podawania suchych danych administracyjnych i sądowych, lecz opisuje okoliczności życia mieszkańców Lublina. Mnie jako badacza między innymi życia codziennego taka narracja szczególnie interesuje. Jak mniemam, zainteresuje również czytelników nie tylko w Lublinie, ale również ze względu na bardziej uniwersalne wartości poznawcze badaczy i pasjonatów dziejów I Rzeczypospolitej.

Temat pomocy polskim uchodźcom na Wileńszczyźnie do tej pory był opisywany fragmentarycznie, a to opracowanie jest próbą kompleksowej oceny tego zagadnienia na podstawie odnalezionego sprawozdania skarbnika Komitetu Pomocy Polakom Uchodźcom w Wilnie Leona Rappaporta. Uwagi tego autora jako naocznego świadka wydarzeń są ważne historycznie, również cenne są jego wnioski jako osoby znającej stan faktyczny okazywanej wówczas pomocy, jej możliwości i realia. Krytyczna ocena działań władz i instytucji litewskich podjętych zarówno wobec polskich uchodźców, jak wobec Komitetu jest nowym, w pewnym sensie, spostrzeżeniem, gdyż w ostatnich latach coraz więcej było publikacji ukazujących w pozytywnym świetle działania władz i instytucji litewskich wobec uchodźców polskich na terenie Wilna oraz pozostałych terenów przyłączonych do Litwy jesienią 1939 roku.
Autorka opracowania obudowała raport skarbnika Komitetu między innymi wstępem, w którym przedstawiła swoje refleksje nad tym tematem. Obie części opracowania wstęp i sprawozdanie Rappaporta wzajemnie się uzupełniają i przynoszą najnowsze spojrzenie na trudne zagadnienie, jakim było niesienie pomocy polskim uchodźcom w badanym okresie na terenie Wilna.

Powstała bardzo dobra, wielowymiarowa, bogata merytorycznie monografia, która przynosi wiele nowego w zakresie wiedzy o gatunku w ogóle, wzbogaca wiedzę o określonym gatunku prasowym, o jego potencji transformacji bez szkody dla tożsamości, jest źródłem wiedzy o twórczości i kreatywności genologicznej Wojciecha Tochmana nie do przecenienia. [...] Wielką zaletą monografii jest sposób prowadzenia narracji naukowej: zachowujący standardy piśmiennictwa naukowego, a jednocześnie nieunikający funkcjonalnej estetyzacji językowej. Dzięki temu czytelnik nie tylko czyta z zainteresowaniem opis twórczości Tochmana i jej interpretacyjne propozycje Autorki, ale doświadcza też przyjemności z lektury pracy, która stawia przed nim duże wymagania intelektualne (prowadząc przez kilka dziedzin nauki), ale i emocjonalne, kiedy traktuje o trudnych tematach podejmowanych przez reportażystę.
z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Kity

Tematem nadrzędnym monografii zbiorowej jest, zapowiedziana tytułem, przemoc w mediach. [...] Na [...] współczesnej arenie przemoc jest pokazywana z różnymi intencjami, ale i stosowana.
Tym ważniejszy jest głos nauki, która zdefiniuje, zdiagnozuje, opisze, zinterpretuje, poszuka źródeł i przyczyn, zaproponuje remedium... Podda oglądowi dwie strony układu przemocowego: sprawcę i ofiarę, ale i obserwatora. W przypadku tomu uwzględnia się także odbiorcę komunikatu medialnego.
Publikacja Przemoc w mediach gromadzi medioznawców, mediolingwistów i przedstawicieli innych dyscyplin naukowych, którzy poddają przemoc w mediach oraz przemoc mediów oglądowi i refleksji z wielu perspektyw. To gwarantuje wszechstronność ujęcia, a jednocześnie poddaje dyskusji i weryfikuje poczynione ustalenia.
Autorzy z wnikliwością, wykorzystując zgromadzoną już wiedzę o zjawisku, proponując nowe postawy teoretyczno-metodologiczne i procedury analityczne, tworzą szeroką panoramę przemocy o wielu formach, obliczach, funkcjach. Ich teksty przybliżają do głębszego poznania fenomenu indywidualnego i społecznego, mrocznego, groźnego, a jednocześnie fascynującego. Lektura tomu nie jest łatwa, bo taką być nie może z racji eksplorowanej przestrzeni, ale przejście przez nią daje korzyści poznawcze nie do przecenienia i uwrażliwia na obecność przemocy w mediach: tych tradycyjnych, tych nowych i tych nowych nowych".

Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Kity