Literatura faktu

Świadectwo przyjaźni, a także wzajemnej intelektualnej i literackiej fascynacji Tymoteusza Karpowicza oraz Andrzeja Falkiewicza i Krystyny Miłobędzkiej, z którymi autor Słojów zadrzewnych korespondował po wyjeździe z Polski. W tomie m.in. poza listami, obszernym esejem i wierszami znalazł się bogaty materiał ilustracyjny, w tym zdjęcia oraz reprodukcje korespondencji.

Paradoksalnie wywiady odkrywają i równocześnie zakrywają poezję Sosnowskiego. Z jednej strony autor chce i dużo mówi o poezji czy tradycji z której wyrasta z drugiej zaś jest niezwykle czujny i czuły na najdrobniejsze niuanse które mogą zdradzić wszystko. Dochodzenie do punktu który może przechylić szalę ostatecznego przypisania tej poezji czy jej zaszufladkowania jest w pełni kontrolowane. Konrad Wojtyła Autor Życia na Korei potrafi o literaturze rozmawiać zajmująco i przejmująco. Nie tylko jest w stanie przybliżyć inne tradycje znane jedynie studentom anglistyk i amerykanistyk lecz także zderzyć je z rodzimym poletkiem jak w wywiadzie otwierającym książkę z Mariuszem Grzebalskim i Dariuszem Sośnickim. Erudycję filologiczno-filozoficzną która musi imponować zgrabnie przekuwa z grypsery na doświadczenia egzystencjalne i warsztat pisarza. Krzysztof Hoffmann Najbardziej lubię wywiady z Sosnowskim bo mają to do siebie że sporo mogę sobie dopowiedzieć. Mając bowiem do pisarza pewne zaufanie można się zrelaksować i pozwolić słowom się ścigać niech będzie to czarny karawan z cyrkiem na kółkach wreszcie wehikuły zostają porzucone i ścigają się już tylko drogi autostrady i polne. Prowadzący wywiad zadaje pytanie w jedną stronę Sosnowski odchodzi w drugą a słowa w mojej głowie idą sobie jeszcze gdzieś indziej. Agnieszka Mirahina

Nie wiem, czy w te dni jest ktoś w Ukrainie, kto może normalnie i w porę zasnąć. Ja nie mogę. Budzę się w nocy i sprawdzam wiadomości, budzę się rano i przede wszystkim czytam pasek informacji agencyjnych. Wiadomości są coraz gorsze.

Nie da się pracować. Nie można na niczym się skupić. Przyswajanie wiadomości zatruwa i zwiększa lęk, ale zmusić się, żeby ich co każde kilka minut nie otwierać i nie czytać, nie udaje się. Próby ucieczki w przyrodę, na narty, w alkohol też nie dodają spokoju. Lęk rośnie w środku, całkowicie podporządkowawszy sobie codzienne życie.

Ktoś mówi i pisze w te dni: Tobie dobrze, mieszkasz w Użhorodzie, nie masz czym się denerwować. Po części to prawda: Użhorod jest na tyle daleko od rosyjskiej granicy, że wątpliwe, by bezpośredni atak nastąpił dzisiejszej nocy.

W szesnastu bolesnych i szczerych rozmowach przeprowadzonych przez Sena OHagana staje przed nami inny Nick Cave niż ten, którego nagrania, koncerty, wideoklipy, powieści i zapiski uwielbiamy. Ukazuje się nam nie tyle jako artysta, ile jako zwykły człowiek ze swoją kruchością, napadami zwątpienia, rozpaczy, furii i euforii. Gigant, który tak samo jak my musi wydobyć drzazgi z duszy i ciała, tak samo traci wiarę i ją odzyskuje, który każdego dnia przeżywa na nowo walkę i stratę. Zapuszczamy się w krainę końca świata i nadziei-mimo-wszystko. Poznajemy scenografię jedynego w swoim rodzaju pokoju pracy świata wewnętrznego człowieka, który przeszedł niejedną męczarnię. Po zamknięciu książki będziemy mieć wrażenie, że wiemy więcej także o sobie samych.