Literatura faktu

Tomik poezji A po co są komary? swoje narodziny zawdzięcza dwutygodniowej kwarantannie, która niejako pchnęła pisarza do kontemplacji prozy życia codziennego, jakiej jeszcze do niedawna doświadczał. Wiersze nie są jednak wyrazem tęsknoty, a chęcią zrozumienia tego, co działo się za grubą ścianą oddzielającą go od świata. Wszystkie teksty natomiast nie powstały w zamknięciu, które było jedynie zapalnikiem koncepcji wewnętrznej ściany, jaką każdy z nas ma w sobie. Wiersze mimo prostej budowy i nawiązania do problemów codzienności, takich jak chociażby naiwność, motyw kłamstwa i prawdy czy cena sukcesu, potrafią zaskoczyć skłaniającą do refleksji puentą, bo któż więcej powie nam o życiu, jak nie najmniejsze jego jednostki? Sekundy, minuty, godziny i dni, o których tak łatwo zapominamy, a tak trudno wyciągnąć z nich wnioski.

Sentymentalna podróż do czasów młodości kinomana, który przekuł swą miłość do kina w twórczy zapał filmowca. To też PRL widziany oczami młodego marzyciela, ówczesna przaśna rzeczywistość, transformacja i w końcu epoka pełnego nadziei kapitalizmu, często przynoszącego rozczarowanie.

Andrzej Lorenc, z urodzenia wrocławianin, snuje wspomnienia o swoim życiu zapalonego miłośnika kina i filmowca amatora od lat 50. XX wieku do czasów dzisiejszych. W swej opowieści dokumentuje cząstkę dziejów amatorskich klubów filmowych prężnie działających w okresie PRL. Wraca też pamięcią do Ogólnopolskiego Festiwalu Filmów Amatorskich Pol-8 odbywającego się w Polanicy-Zdroju w latach 1965-2010. Szczegółowo opisuje osiągnięcia zarówno Sióstr i Braci Filmowców, jak i swoje, poświęcając wiele miejsca własnym inspiracjom twórczym i sposobom realizacji obrazu filmowego.

Autor ratuje od zapomnienia fascynujący fragment historii polskiego filmu amatorskiego, ale też daje nadzieję na jego nowe życie.

dr Klaudia Dróżdż

Autor przedstawia okres zasadniczej służby wojskowej, tak jak wyglądał on w rzeczywistości. Dotyczy to w równym stopniu każdego aspektu ówczesnej żołnierskiej egzystencji. Wzajemne relacje żołnierzy, fala, tajne rytuały, magia liczby ddc (dni do cywila), która od początku aż do końca wyznaczała każdemu jego miejsce w hierarchii. Stosunek przełożonych do żołnierzy służby zasadniczej, rozkazy i wynikająca z nich odpowiedzialność, wreszcie zwykłe codzienne kombinowanie, aby coś osiągnąć albo od czegoś się wymigać. Cały wachlarz zachowań, jaki udało mu się zaobserwować na tle wszystkich drobnych i tych przełomowych, często tragicznych wydarzeń podczas całej służby wojskowej. Na to nakładają się osobiste przeżycia autora, wrażenia, fascynacje, ale też często skrywane obawy, lęk czy niepewność tego, co może przynieść jutro. Ironiczny stosunek i humor, jakimi autor posługuje się, opowiadając tę historię, sprawiają, że czytelnik mimowolnie staje się uczestnikiem jego opowieści.

"Byłem katechetą" to opis doświadczeń i wydarzeń, które miały miejsce na przestrzeni piętnastu lat pracy posługi katechetycznej. Kto mnie skłonił do tego, abym spisał swoje wspomnienia z tego okresu? Moje dzieci. Na początku lutego były zaskoczone i chciały się dowiedzieć, dlaczego nie jestem już katechetą. Ciekawa była zwłaszcza moja córka Hania, pamiętająca lekcje religii, na których nie byłem tatą, tylko nauczycielem i zwracała się do mnie: Proszę pana.
Jednego wydarzenia sprzed dziewięciu lat nie ująłem w książce. Niedawno przypomniał mi je absolwent, który był świadkiem sytuacji na lekcji. Otóż miałem religię w pierwszej klasie. Omawiałem temat. Potem dzieci podjęły się kolorowania w zeszytach. Po niespełna dziesięciu minutach podchodzi do mnie uśmiechnięty Bartek, pokazuje mi swoją pracę i mówi: I co, łyso panu?. Zostałem bez słowa. Nie obraziłem się z tego powodu. Spojrzałem na niego z uśmiechem i pogratulowałem mu pięknie wykonanej pracy.

Wszystkie trzy dramaty pokazują wpływ władzy na jednostkę. Niezależnie, kto i z jakiego powodu i na kogo oddziałuje.
Skarb - komedia, w której pokazany jest mechanizm manipulacji ludźmi polegający na obietnicy dobrobytu w zamian za ślepe akceptowanie tego, co władza daje. Na jednej szali znajduje się wolność, a na drugiej pełny żołądek oraz zamordyzm, jeśli się wychylasz ponad to, co ci wolno.
Zagadkowa smierc pana B. - to z kolei kryminał. Przedstawia sytuację, która mogłaby się zdarzyć w każdym domu. Niby zwykła śmierć chorego na cukrzycę człowieka w oczach śledczych urasta do rangi morderstwa. Dramat kończy zaskakujący i tajemniczy finał.
Biurosztuczna inteligencja - opowiada o pracy młodych ludzi w korporacji. Oczekiwania pracodawców dotyczące coraz większej wydajności powodują, że zanika różnica między ludźmi a sztuczną inteligencją. Widz do końca nie wie, czy pracownicy to normalni ludzie czy roboty.

Tomik Jak (nie)dobrze jest emerytem być jest pierwszym wydanym drukiem zbiorem wierszy poświęconych emerytom oraz ich wadom i przywarom potraktowanym z przymrużeniem oka.
Aleksander Kaczorowski urodził się w 1947 r. w powiecie kolskim w Wielkopolsce. Mieszka w Tomaszowie koło Żagania. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Morzysławiu, potem szkołę oficerską i Wydział Elektryczny Politechniki Poznańskiej. Humorysta, organizator imprez rozrywkowych w środowisku Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów w Żaganiu, którego jest prezesem. Kolekcjonuje znaczki pocztowe oraz dowcipy, które opowiada w towarzystwie.

Czy można wjednej chwili rzucić stabilną idobrze płatną pracę iwyruszyć wpodróż marzeń? Można iwarto! Autor zabiera nas wodległe zakątki świata. Swą przygodę zaczyna w Izraelu, a kończy wPekinie, awłaściwie wpolskim wojsku Pokazuje kulturę różnych narodowości iprzekonuje, że dobroć jest wpisana wludzką naturę. Książka ta nie jest zwykłym dziennikiem zpodróży, to opowieść osensie życia iotym, ile przeszkód jest wstanie pokonać człowiek, by dzięki temu odkryć, co to znaczy żyć naprawdę

Szanowny Czytelniku!

Jestem żoną autora oraz pierwszym czytelnikiem jego książki, którą trzymasz w ręku. Kim jest autor?

Jego korzenie są bardzo rozległe. Matka urodziła się w Londynie, a ojciec w Charkowie (Ukrainiec czy Rosjanin?). Babka ze strony ojca była Ukrainką, dziadek był litewskim Żydem, który urodził się w Kownie. Młodość i studia autora wydawałyby się jednotorowe. Nie całkiem. Jest zmiana kierunku studiów, udział w studenckich protestach w marcu 1968 roku, zwanych powszechnie patriotycznymi. Autor odżegnuje się jednak od patriotyzmu.

Dyplom magistra inżyniera uzyskał w roku 1971, a więc w Polsce komunistycznej. Dyplom doktora otrzymał w Polsce postkomunistycznej. Ma on datę 25 czerwca 1998 roku, a Sejm Rzeczypospolitej Polskiej oficjalnie potępił system komunistyczny zaledwie tydzień wcześniej. W książce przedstawiono autora nie tylko w czasie, ale i poprzez kontynenty. Autor wspomina lata młodości, nauki i studiów. Dla niego (a i dla mnie) to były piękne lata i nikt nam tego nie odbierze. Podróż przez kontynenty to nie była turystyka, było to związane z jego zawodem i pracą. Zatrudniony był w kopalniach węgla, rudy żelaza, złota i miedzi położonych na wszystkich kontynentach.

W ostatniej dekadzie życia zawodowego był niezależnym konsultantem, czyli ekspertem. Na to, że został ekspertem, złożyło się wiele powodów, ale chyba nie ma jednego takiego, który byłby dużo ważniejszy od innych. W jego przypadku tworzenie eksperta zaczęło się od dzieciństwa, od tego, jak wychowali go rodzice. Być niezależnym, nie dać się podporządkować komuś albo czemuś. Taka postawa wymaga odwagi. Odważnym nikt się nie rodzi, to się buduje przez całe życie, w utarczkach z życiem. PRL-owskie szkolnictwo od szkoły podstawowej po uniwersytety było bardzo dobre. Szkoły i żeglarstwo nauczyły go tego, co jest według mnie ważne, aby mieć szansę na to, by zostać ekspertem - samodzielnego myślenia. Dobrze wiem, że bardzo polubił swój zawód. To jest ważne, bo bez osobistego zaangażowania się w to, co się robi w pracy, nie będzie eksperta. Ale oprócz tego, że są przyczyny, które w pewnej mierze dają się kontrolować, w życiu trzeba też mieć szczęście. I o tym jest ta książka.

Jadwiga (Jaga) Glazer

Nazywam się Kacper Glass, urodziłem się w Polsce, potem wyemigrowałem do Holandii, gdzie otworzyłem jednoosobową firmę. Byłem szanowany i kochany przez swoich klientów, za którymi tęsknię. Teraz mieszkam w Australii z najwspanialszą kobietą, jaka stąpa po ziemi. Dziękuję Ci, Dannii, że walczyłaś o mnie, o nasze uczucie zdrowej miłości i byłaś skora do poświęceń.

Ten tomik dedykuję ludziom LGBTQI, ponieważ jestem transpłciowy. Moje życiowe wybory i poszukiwanie własnego Ja nie pozwoliły mi dotąd ukończyć szkoły. Mam w sobie charyzmę, która pomogła mi odnaleźć i pokochać siebie, co jest bardzo trudnym procesem dla ludzi takich jak ja. Zawsze kochałem naturę i wszystko, co mnie otacza, lecz nie umiałem kochać siebie. W moim tomiku znajdziecie dużo sprzeczności, pytań i miłości. Główną determinantą był Bóg, a także moja wiara i Biblia, w której odnalazłem odpowiedź na najtrudniejsze pytanie: Jak kochać siebie za to, czym i kim jesteśmy na tym świecie?

Kacper Glass

W sercu każdego człowieka zawarta jest cała prawda o nim samym. Czasami trudno odgadnąć, kim jest druga osoba.

Często też trudno zrozumieć jest samego siebie. Zwłaszcza wtedy, kiedy stoi się na rozstaju dróg. Chciałoby się iść tą właściwą drogą, ale ciągle napotyka się jakieś przeszkody. Widzi się więc jakby przez mgłę, która przesłania wymarzony cel.

Należy wówczas spojrzeć w głąb siebie i w sercu rozpocząć swą podróż. W nim miłość oświetla tę drogę, którą człowiek pragnie podążać.

Margot Miraż

Poetka, pisarka i malarka. Z wykształcenia pedagog terapeutyczny. Z zamiłowania podróżniczka odkrywająca piękne zakątki świata. Zagląda także w głąb siebie oraz w głąb drugiego człowieka.

Poezję uprawia od wczesnej młodości. Jej wiersze nagradzano w konkursach, publikowano w prasie i poetyckich almanachach. Pasje literackie łączy z malarstwem.

Poetyka Margot Miraż jest splotem kunsztownych i oryginalnych metafor. Świat uczuć w jej wierszach wyraża poszukiwanie iskierki nadziei w oczach drugiego człowieka, a także odkrywanie w nim tego, co ma ukryte w głębi swojego serca. Wiersze zawarte w tym tomiku to propozycja zmiany przekonań drugiej osoby. Jest to pewien pomysł na transformację, jaką powinien przejść każdy człowiek, po to by uwierzyć w siebie. Wiara przedstawiona w tej poezji jest jakby wskrzeszana wyobraźnią, dzięki której każdy może wyraźnie określić cel swojej wędrówki.

Piszę dla tych, którzy sięgają myślą poza horyzonty.
Pod pojęciem fotografia mieści się wiele: portret, krajobraz, ujęcie, fotografia uliczna, akt i dużo innych typów. Najważniejsze zaś, co łączy miłośników fotografii, to pasja oraz urządzenie zwane aparatem. Jest też jeszcze coś, to nasze oko, umysł, serce i właśnie dzięki nim powstaje dobra fotografia. To my nadajemy historię miejscom, charakter osobom, z którymi się spotykamy, to my, fotograficy uwieczniamy na zdjęciach tę historię, którą chcemy przekazać odbiorcy.
Bądź uważny, gdy trzymasz aparat w ręku, stań się obserwatorem tego, co cię otacza. Rób zdjęcia świadomie, a zapewne zachwycisz odbiorcę tym, co chcesz przekazać poprzez obraz.

Wiesław Krakowski lekarz chirurg z ogromnym doświadczeniem zawodowym, zdobytym także poza granicami Polski, ze znaczącymi sukcesami w sporcie (tenis i lekkoatletyka), miłośnik narciarstwa alpejskiego i żeglarstwa, jest także obdarzony talentem pisarskim. Posiada dar dostrzegania i opisywania złożonych zjawisk otaczającego go świata.
Tym razem, w piątej z kolei książce, wziął na warsztat pisarski swoje życie, sięgając aż do dzieciństwa. Opisuje fakty z życia osobistego, a także fascynujące przygody, jakie mu było dane przeżyć. Najwięcej uwagi poświęcił swojej największej pasji chirurgii, przedstawiając niezwykle interesująco poszczególne etapy własnego rozwoju zawodowego, przywołując nieraz dramatyczne chwile związane z ratowaniem zdrowia i życia ludzi.
W swoich wspomnieniach nie zapomina też o tych wszystkich, z którymi dane mu było współpracować. Ustosunkowuje się do zachodzących w tym czasie zmian społecznych i politycznych. Z całą otwartością i szczerością odnosi się do aktualnej sytuacji w lecznictwie. Ubolewa, że mimo ogromnego postępu medycyny współczesnej, wielu wprowadzonych reform, systematycznie pogarsza się sytuacja pacjenta, chory traci, a może już utracił swoją podmiotowość. Autor, lekarz z powołania, niezmiernie ceniony przez pacjentów, jak mało kto ma do tego prawo.
Nowa książka Wiesława Krakowskiego to nie tylko zwykłe wspomnienia starego chirurga, to także zaproszenie do refleksji, do dyskusji nad tym, o czym autor pisze.
Elżbieta Pawlicka

Osobiste wyznania babci i reakcje wnuczki zaskoczą osoby z dwóch odległych od siebie pokoleń: zarówno "zetki" (urodzone po roku 1996), jak i BB (osoby urodzone w latach 40. minionego wieku i później, aż do drugiej połowy lat 50.). Własną mapę życia każdy z nas ma w sercu. Busia Elżbieta otwiera serce przed wnuczką oraz Czytelnikami. Zostawia po swoim życiu ślad dla potomnych. Rozmowy Babusi-Busi Elżbiety z wnuczką Darią to nietypowa biografia daleka od typowej formuły. Inspirujący materiał do przemyśleń dla rówieśników Darii, czyli pokolenia Z. Intrygująca forma pożegnania babci z przeszłością oraz utrwalenia tego, co z upływem czasu znika z pamięci o babciach i dziadkach "zetek" - pokoleniu "baby boomers" (BB).

Czy Twoje życie to puzzle czy collage? Każda odpowiedź może prowadzić do cennych wniosków.