Literatura naukowa i popularnonaukowa

Praca historyczna o charakterze eseistycznym poświęcona najistotniejszym problemom powstawania i obiegu informacji od czasów najdawniejszych po wiek XX. Autor ukazał mechanizmy tworzenia informacji, jej różnorodne funkcje i konteksty (informacja jako dobro społeczne, informacja jako narzędzie władzy, informacja a światopogląd, informacja a postęp techniczny), a także zagadnienia związane z odbiorem informacji i jej wpływem na społeczeństwo. Profesor Ireneusz Ihnatowicz (1928-2001), długoletni wykładowca Uniwerytetu Warszawskiego, był jednym z najwybitniejszych znawców dziejów ziem polskich w XIX wieku. Autor wielu prac, m.in.: Burżuazja warszawska, Przemysł łódzki w latach 1860-1900, Społeczeństwo polskie od X do XX wieku. Pierwsze wydanie książki Człowiek, informacja, społeczeństwo ukazało się w ,,Czytelniku w 1989 roku; obecną edycję uzupełniono o nowy materiał ilustracyjny oraz indeksy.

Najnowszy esej Amina Maaloufa, znanego libańskiego pisarza tworzącego w języku francuskim, Araba i chrześcijanina, autora wielu znanych i nagrodzonych książek. Maalouf z właściwą sobie pasją stawia ostrą, a przy tym pełnej troską diagnozę obecnego kryzysu ludzkości. Centralną tezę stanowi twierdzenie, że problemy świata nie wynikają z konfliktu cywilizacji - zachodniej i islamskiej - lecz z niemal równoczesnego wyczerpania się ich potencjałów. Tej pierwszej daleko do wierności własnym ideałom; druga od dłuższego czasu tkwi w historycznym impasie. Oprócz długiej listy grzechów obu stron, w książce brawurowo ukazany został dryf od arabskiego nacjonalizmu do fundamentalizmu, przeskok od niepodzielnego panowania ideologii do triumfu religijnych i "plemiennych" tożsamości, które zagrażają dziś światu nieustającymi konfliktami. Maalouf nie poprzestaje na kasandrycznych przeczuciach. W dobie nawarstwiających się wyzwań nadziei upatruje w uniwersalnej moralności i nowym podejściu do złożonych przynależności. Jego zdaniem nadchodzące ciężkie czasy mogą skłonić nas do wyjścia z "długiej prehistorii ludzkości", wymusić dojrzalsze spojrzenie na przyszłość globu - naszego wspólnego domu. Bo, jak zauważa: dziś nie ma już "obcych"; są tylko "współtowarzysze podróży".

Książka odkrywa Michała Montaigne' - który nikogo nie interesował - z jego poglądami politycznymi i przygodami intelektualnymi w tej dziedzinie. To Montaigne, który w każdym zdaniu musiał liczyć się z najwnikliwszą, najdrażliwszą i najokrutniejszą cenzurą - i Montaigne, który wybierał się do Polski, ówczesnej zrealizowanej utopii tolerancji, spokoju i dobrobytu. Jak się okaże, tej utopii nie znają i polscy czytelnicy XXI wieku, przyzwyczajeni do potępienia całej polskiej przeszłości.

Jeden z najwybitniejszych współczesnych przedstawicieli nauk społecznych skupia się na jednym z najważniejszych historycznych zagadnień minionego tysiąclecia: czy europejski Renesans istotnie zasługuje na swą wyjątkową pozycję w centrum naszych wyobrażeń na temat kształtowania się nowoczesności Autor stara się określić cechy charakteryzujące "nasz europejski Renesans, zapoczątkowany w XIV w. w Italii, zwracając szczególną uwagę na to, co Europa zawdzięcza wpływom pozaeuropejskim.