Literaturoznawstwo, językoznawstwo

O księdzu Janie napisano sporo, wciąż jednak jego poezja i jej społeczna siła jest fenomenem nie do końca opisanym, trudnym do uchwycenia. Ta poezja, z pozoru prosta i jednoznaczna, wcale taką nie jest. Twardowski stworzył postać księdza, pisał jako ksiądz i okazało się, że właśnie "ja" liryki, które jest takim właśnie księdzem - przez wielu było wyczekiwane i pokochane.
Artykuły zgromadzone w przygotowanej książce dodają do wiedzy o poezji księdza Twardowskiego nowe rysy, odsłaniają niektóre jej zagadki [...]. Książka kończy się [...] obszerną bibliografią podmiotową i przedmiotową. W tę bibliografię wpisane są też pośrednio - informacje o dziejach popularności wierszy Twardowskiego. (Z recenzji prof. dr hab. Jacka Petelenz-Łukasiewicza)

Zredagowana przez prof. Lilianę Sikorską Antologia literatury irlandzkiej to publikacja w Polsce pionierska i bardzo potrzebna. Na tę ważną książkę zbierającą najciekawsze teksty anglojęzycznej literatury irlandzkiej czekają nie tylko liczni studenci anglistyki i kierunków neofilologicznych, do których jest przede wszystkim skierowana, ale też rosnące grono czytelników interesujących się literaturą i kulturą irlandzką. W ostatnich bowiem latach da się w Polsce zaobserwować ożywienie zainteresowania literaturą irlandzką. Umieszczone przy każdym okresie działy Cultural Studies poszerzają zakres materiałów źródłowych o piśmiennictwo, które w tradycji anglosaskiej jest traktowane na równi z literaturą piękną. Równorzędne potraktowanie tekstów literackich i kulturoznawczych jest również odzwierciedleniem obecnej we współczesnej humanistyce tendencji do zacierania granic między beletrystyką a innymi dyskursami osadzonymi bezpośrednio w rzeczywistości społeczno-kulturowej danego obszaru czy regionu. 

Książka do angielskiego, część piąta z serii "Angielski w tłumaczeniach". Z książki tej najbardziej skorzystają ci, którzy pragną nauczyć się i ćwiczyć swą płynność w poruszaniu się w bardziej skomplikowanych strukturach językowych. Skorzystają z niej zarówno uczniowie przygotowujący się do matury, studenci jak i osoby dorosłe.

Wszyscy mamy kłopot z kulturą masową. Twórcy, ponieważ ją tworzą, konsumenci, ponieważ ją konsumują, ci, którzy nie mają z nią nic wspólnego... choć takich już właściwie nie ma. Jednak w 1964 roku, gdy ukazali się we Włoszech Apokaliptycy i dostosowani, mogło się wydawać, że splendid isolation lub wieża z kości słoniowej pozwolą przetrwać najazd nowych barbarzyńców. Umberto Eco był zdecydowanym przeciwnikiem takiego nastawienia: Dlatego też trzydziestodwuletni wówczas autor Dzieła otwartego wytyczył nowe ścieżki badań nad kulturą masową, zajmując się m.in. kiczem, językiem komiksu, typami postaci (mit Supermana), gatunkami scence fiction i horrorem, piosenką rozrywkową i telewizją. Wiele z jego hipotez i przewidywań pozostało aktualnych do dziś. Kultura masowa w tym czasie zmieniła się diametralnie, czyżby zatem tak mało zmienili się jej odbiorcy Na to i wiele innych pytań warto w tej książce poszukać odpowiedzi.

Autobiografizm jest zjawiskiem pogranicznym, oscylującym między sztuką a życiem, wzniosłością a trywialnością. Choć od kilku dekad podlega systematycznym badaniom oraz cieszy się zainteresowaniem czytelników, twórców i mediów, nie traci "dzikiego" charakteru: przyrasta, zarasta, zmienia się i multiplikuje. Na takim założeniu oparte zostały temat i kompozycja tej monografii, szóstej publikacji w serii Centrum Badań Dyskursów Postzależnościowych. W trzech częściach książki znalazły się artykuły ułożone według klucza pojęciowego, wykrystalizowanego podczas dyskusji, która odbyła się tym razem w Instytucie Polonistyki i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Szczecińskiego, na wieloznacznym pograniczu.

W najnowszym tomie Julii Hartwig Spojrzenie odnaleźć można znamienną uwagę: `jaka to przestrzeń bez końca/ od zachwytu światem/ do gęstej grozy nocy`. Metaforyka i tematyka przestrzenna w twórczości autorki Zobaczonego jest jednym z najważniejszych środków ujmowania doświadczeń artystycznych i życiowych, własnych i cudzych. W pracy przedstawiono propozycję odczytania różnorodnego dorobku twórczego Julii Hartwig, obejmującego nie tylko poezję, ale także diarystykę, utwory dla dzieci, felietony, eseje i tłumaczenia, ze szczególnym uwzględnieniem właśnie aspektów przestrzennych i wymiaru autobiograficznego.