Prawdziwe historie

„Są tylko cztery ściany i okno, do którego zbliżyć się nie wolno, i ja, i mój ból, ja i moje cierpienie, ja i sieroctwo moje. I sączy się kropelkami żrącego serca jadu przekorny, wrogi czas. Tężeją w miejscu dni, w napięciu rozpaczliwego wyczekiwania. Spędzam tygodnie, leżąc na tapczanie jak porzucony i zapomniany łachman, histerycznie rozedrgany kłębek nerwów” – napisał w swoim dzienniku ukrywający się po aryjskiej stronie Sewek Okonowski. Autor, w dramatyczny sposób rozdzielony ze swoją rodziną w czasie powstania w warszawskim getcie, odkrywa przed czytelnikiem świat psychiczny jednostki pochłoniętej przez ból i tęsknotę za najbliższymi, dręczonej wyrzutami sumienia. Nieustanne falowanie zwątpienia i nadziei na spotkanie z najbliższymi, zwłaszcza z ukochaną żoną Hadasą, przenika tekst z niezwykłą siłą. Mimo że zapis uczuć i refleksji (tytułowe „łzy i myśli”) dominują w tekście, to jednak znajdziemy w zapiskach Sewka bogatą część informacyjną: od plastycznego opisu bujnego żydowskiego życia w przedwojennym Słonimie, przez realia codziennego bytowania w kryjówce podczas powstania w getcie, aż do opisu napiętych (a czasem wręcz wrogich) relacji między Sewkiem a ukrywającymi go Polakami.

Elitarne grono ponad 300 skoczków spadochronowych wyszkolonych w skutecznym sabotowaniu akcji wroga, znane jako cichociemni, stanowią grupę wyselekcjonowanych żołnierzy, którzy stali się prekursorami późniejszych służb specjalnych. Ich tragiczne losy opisuje Kacper Śledziński w książce "Cichociemni. Elita polskiej dywersji".

Autor książki spogląda na historię drugiej wojny światowej przez pryzmat dziejów grupy spadochroniarzy, wybranej spośród niezliczonej rzeszy kandydatów. Spuszczani na tereny okupowanego przez Niemców kraju, ryzykując własne życie, podejmowali próby dywersji, które miały zdezorganizować poczynania nieprzyjacielskiej armii. Zanim przystąpili do uczestnictwa w tej misji, przeszli przez ścieżkę trudnych i niezwykle wyczerpujących fizycznie przygotowań. Wielu z nich zginęło, a tych, którym udało się przeżyć, spotkał po wojnie los nie do pozazdroszczenia - większość z nich w charakterze więźniów politycznych trafiła za kraty komunistycznych kazamatów.