Psychologia, Socjologia

Tristram Stuart ukazuje w swojej rewolucyjnej książce, jak różnorodne i głębokie są źródła tego, co nazywamy wegetarianizmem, a co określa nie tylko sposób odżywiania się czy postawę etyczną, ale także sposób postrzegania świata. Śledzi oddziaływanie filozofii Wschodu i wielkich religii Indii, które odcisnęło się już na myśli Pitagorasa czy Sokratesa. Analizuje interpretacje chrześcijaństwa, wedle których człowiek nie został stworzony, by jeść mięso („Zawsze wydawało mi się, że człowiek nie narodził się, aby być drapieżnikiem" - tak ujął to, choć z innych pozycji, Albert Einstein). Bada pisma wielkich myślicieli i twórców: Francisa Bacona, Isaaca Newtona, Kartezjusza, Woltera czy Percy'ego Shelleya i znajduje w nich tę samą niechęć do zabijania zwierząt i to samo przekonanie o dobroczynnym wpływie bezmięsnej diety, które podziela jakże wielu współczesnych. Bezkrwawa rewolucja zyskała wielką popularność w USA i Wielkiej Brytanii. Zawdzięcza ją nie tylko skrupulatności Tristrama Stuarta i jego imponującej wiedzy, ale także niebagatelnemu talentowi literackiemu autora, dzięki czemu książkę czyta się z niebywałą przyjemnością.

W poszukiwaniu utraconego sensu - tak chyba najkrócej można określić motywację osób, które czują potrzebę podążania za guru. Niekiedy w ten sposób ów sens odnajdują; często jednak pogrążają się w duchowym i psychofizycznym chaosie, który może nawet doprowadzić do śmierci. Osiemnastego listopada 1978 roku w Gujanie prawie tysiąc czcicieli Jima Jonesa popełniło zbiorowe samobójstwo; piętnaście lat później osiemdziesiąt sześć osób namówił do tego David Koresh.

Pasją Midasa Dekkersa, najpopularniejszego w Holandii biologa i niestrudzonego popularyzatora wiedzy przyrodniczej, są zaskakujące podobieństwa między ludźmi i zwierzętami. Poczwarka, opisując niemowlęctwo najróżniejszych stworzeń: od ważek, węgorzy, przez żaby, ptaki i ssaki aż do osobników ludzkich, uświadamia czytelnikowi, że lekceważone często stadium niedojrzałości jest właściwe większości organizmów żyjących na Ziemi, a formy niedorosłe mają w zasadzie cechy całkowicie odmienne niż osobniki dojrzałe; są organizmami doskonale skończonymi, w pełni autonomicznymi. Dekkers dowodzi, że również ludzkie dziecko jest takim odrębnym tworem, larwalną postacią człowieka, o cechach i predyspozycjach właściwych tylko sobie.