Sztuka, kultura

Prezentowany Czytelnikowi album w całości poświęcony został artystycznym wizerunkom ciała kobiecego, choć autorka w żaden sposób nie podziela opinii, że ciało męskie jest mniej atrakcyjne bądź mniej godne zainteresowania. Analiza tak okrojonego tematu stworzyła doskonałą możliwość spojrzenia na akt kobiecy wieloaspektowo, poprzez umiejscowienie go w kontekście nie tylko historycznym, ale i światopoglądowym, czy wręcz socjologicznym. Tak widziany akt okazał się interesującym wprowadzeniem do dyskusji na temat roli kobiety w społeczeństwie na przestrzeni wieków, sposobem ukazania zarówno jej zdegradowanej pozycji, jak i powolnego marszu ku emancypacji. Zjawiskiem wręcz fascynującym jest uwikłanie polskiego artysty pomiędzy eksponowaniem ciała kobiecego jako "towaru", a autentyczną jego admiracją jako symbolu doskonałości rozumianej w duchu greckim. W XIX wieku akt stanowił odzwierciedlenie męskich potrzeb erotycznych, w artystyczny sposób kamuflowanych przez malarzy. Swoista jego poetyzacja, która nastąpiła na przełomie XIX i XX wieku, korespondowała z tendencją, by malować tak, żeby się podobało, ale i nie budziło zgorszenia.

Album skierowany zarówno do pasjonatów dawnej techniki, jak i osób poszukujących niestandardowych obiektów atrakcyjnych turystycznie - obala stereotypy na temat zabytków techniki.

Dzięki ponad 400 efektownym zdjęciom udowadnia, że eksponaty zebrane w unikatowych muzeach mogą być niezwykle ciekawe, wybitne dzieła inżynierii dostarczają wielu niezapomnianych wrażeń, obiekty z czasów rewolucji przemysłowej nierzadko przyjmują efektowną formę, a to, co "w ogniu hartowane" i "w głębi ukryte", potrafi zaskoczyć niejednego doświadczonego turystę.

"What makes the dessert beautiful is the fact that somewhere there is a hidden well." - Antoine de Saint-Exupery, French writer and aviator This book presents various pool designs. It can be used as a source of inspirations by architects

Seria: Ludzie Czasy Dzieła
Stoi wyprostowany, skupiony i poważny. W przykrótkich spodniach, zbyt szerokim w barach paltociku, wbity w białą koszulę ozdobioną czarną tasiemką. Włosy zaczesane gładko do tyłu odsłaniają duże, sklepione czoło, bystre oczy o lekko skośnej oprawie patrzą w naszą stronę. Młody człowiek prezentuje swoje dzieło. Na stojącym tuż obok ratanowym krześle spoczywają niewielka walizka i prosta, drewniana skrzyneczka, a na nich średniej wielkości obrazek z przedstawieniem trójki postaci za stołem. Chłopak ma może dwadzieścia, dwadzieścia parę lat. Nazywa się Epifaniusz Drowniak, ale swoje prace podpisuje "Nikifor" i tak go wołają.