Sztuka i kultura, antropologia

"Z najwyższym uznaniem odnoszę się do książki "Jak U siebie. Zamieszkiwanie i komfort" z trzech następujących powodów: [1] ponieważ porusza problematykę cały czas dość słabo obecną w polskim piśmiennictwie socjologicznym i etnologicznym, [2] ponieważ relacjonuje tę problematykę w oparciu o bardzo oryginalnie pomyślany, wzorcowo i rzetelnie przeprowadzony projekt badań empirycznych oraz [3] dlatego, że dostarcza ciekawych i wartych uwagi podpowiedzi do przewartościowań (choćby i niewielkich, lecz inne są już w zasadzie niemożliwe) na poziomie obowiązującej nas wszystkich teorii socjologicznej". Z recenzji prof. dra hab. Rafała Drozdowskiego "Odwołując się do jasno wyłożonych przekonań i założeń co do "charakteru świata społecznego", Marta Skowrońska buduje zniuansowany model strukturalny (relacyjny) zjawiska komfortu, który dopełnia odwołaniami do rezultatów badań empirycznych i erudycyjnymi ich komentarzami. Model ten uznaję za istotne osiągnięcie autorki pracy, przesądzające o wartości przedsięwzięcia badawczego, a także niezwykle wartościowy wkład w dorobek polskiej socjologii ostatniej dekady, przede wszystkim wkład w przebudowę jej dziedzinowego przedmiotu. Zaprezentowany model przybliża społeczną istotę zjawiska komfortu, nadaje temu zjawisku postać kategorialną". Z recenzji prof. dra hab. Rocha Sulimy

Książka ukazała się na początku 1999 roku tydzień po śmierci Grotowskiego. Zamieszczone w niej prace zostały napisane w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Obecna wersja nie jest zwyczajnym wznowieniem tamtego wydania tekst został bowiem zmieniony i zaktualizowany. Książka omawia twórczość jednego z największych reżyserów teatralnych a zarazem wybitnego humanisty. Autor porównuje Grotowskiego z innymi artystami teatru zarówno wcześniejszymi Stanisławski Wsiewołod Meyerhold Osterwa jak i pracującymi w tym samym czasie Peter Brook Eugenio Barba. Pokazuje jego oddziaływanie na współczesną sztukę i refleksję humanistyczną. W osobnym studium Zbigniew Osiński po raz pierwszy zestawia teatry Grotowskiego i Tadeusza Kantora dochodząc do wniosku że właśnie między nimi rozegrała się zasadnicza polemika o kształt tej dziedziny sztuki w drugiej połowie XX wieku. Omawia znaczenie laboratoriów teatralnych współpracę Grotowskiego z architektem Jerzym Gurawskim teatr przestrzeni i Ryszardem Cieślakiem akt całkowity aktora.

ZE WSTĘPU Gwiazda Jane Austen błyszczy. To kolokwialne stwierdzenie doskonale obrazuje fenomen, z jakim mamy do czynienia od połowy lat dziewięćdziesiątych. Zapewne trudno byłoby znaleźć obserwatora i konsumenta kultury popularnej, który nie wiedziałby o istnieniu tej dziewiętnastowiecznej pisarki. Ciągłe reedycje jej powieści, kolejne, mniej lub bardziej swobodne adaptacje twórczości, także serialowe, podsycają zainteresowanie jej osobą. Wszystko to stanowi żywy dowód istnienia i rozprzestrzeniania się Austenmanii. Chociaż opinie na temat twórczości Jane Austen są oczywiście różnorodne, to jednak nie sposób oprzeć się wrażeniu, że większość sądów wcale nie wynika ze znajomości stworzonej przez nią literatury, ale jest następstwem odbioru powstających coraz liczniej adaptacji.

Ambitne, utalentowane, zdeterminowane artystki, muzy, modelki, inspiratorki i protektorki twórców. Długo czekały, by zaistnieć w świecie sztuki zdominowanym przez mężczyzn. Wreszcie nadszedł ich czas.
Suzanne Valadon, ulubiona modelka Renoira i Toulouse-Lautreca, porzuciła pozowanie mistrzom, żeby malować i zyskać sławę artystki. Berthe Morisot, choć zakochana w duardzie Manecie i zafascynowana jego sztuką, ze wszystkich sił starała się go nie naśladować. Komplementy, w których porównywano jej obrazy do jego dzieł, uznawała wręcz za zniewagę. Piękna Kiki, najsłynniejsza modelka dwudziestolecia, zawładnęła wyobraźnią i zmysłami paryskich artystów. Królowa Montparnasse'u nigdy nie nosiła bielizny, a sukienkę imitowała falbaną doszytą do rąbka płaszcza, żeby raz-dwa pozować nago. Vanessa Bell od dzieciństwa wiedziała, że pragnie być malarką. Sławy zazdrościła jej młodsza siostra, Virginia Woolf, która w utworach literackich wielokrotnie sięgała do fenomenu postaci siostry pięknej, zmysłowej, utalentowanej. Nie wyobrażała sobie, żeby ktoś inny projektował okładki jej książek i malował portrety. Bella Chagall wtopiła się w malarską wizję swojego męża tak mocno, że pisał do niej: Kiedy Ci się długo przyglądam, wydaje mi się, że jesteś moim dziełem.
Fascynujące opowieści o kobietach z obrazów dopisują ważny rozdział do historii sztuki i emancypacji. Ich wkład do światowej kultury jest nie do przecenienia.

Fascynujące wprowadzenie do historii uwikłania kobiet w sztukę.
Książka ta w zamierzeniu ma być ogólnym wprowadzeniem do historii aktywności kobiet na polu sztuki. Omawiam w niej artystki, które zdecydowały się zająć profesjonalnie malarstwem, rzeźbą bądź inną dziedziną, oraz ideologie, które narzucają kobietom taki a nie inny rodzaj produkcji i przedstawiania. Staram się w niej także rozpoznać najważniejsze problemy i nowe kierunki badań, które mają szansę wzbogacić studia historyczne na temat artystek i podsumować wyniki prac opublikowanych do tej pory. Skupienie się na zagadnieniach pojawiających się jednocześnie w dwóch obszarach tematycznych - kobieta jako twórczyni i kobieta jako przedmiot przedstawienia - pozwala objaśnić dyskursy, które wykuwały i rozpowszechniały idee odnoszące się do kobiet i kobiecości w określonych momentach historii. Właśnie w miejscu przecięcia się twórczości i reprezentacji uświadamiamy sobie bowiem to, co nie zostało przedstawione lub powiedziane, czyli wszystkie opuszczenia i przemilczenia, które ujawniają potęgę ideologii kulturowej. - z Przedmowy autorki

Komputerowy warsztat projektanta to podręcznik dla projektantów na wszystkich poziomach zaawansowania. Wprowadza czytelnika w podstawy projektowania i druku publikacji, oferując propozycje rozwiązań najczęstszych problemów technicznych, praktyczne scenariusze oraz bogactwo porad i wskazówek. Za pomocą instrukcji i inspirujących przykładów czytelnik uczy się krok po kroku, jak radzić sobie z czcionką, typografią, kolorami, obrazowaniem, układem tekstu i drukiem.

(...) Gdy słyszymy i mówimy o Chinach, mamy na myśli przeważnie te najbardziej popularne skojarzenia. Bo kto w Polsce nie słyszał o chińskim murze, chińskim cyrku, chińskich sztukach walki z legendarnym Bruce Lee o mnichach z klasztoru Shaolin, kto nie słyszał o cudach tradycyjnej chińskiej medycyny, czy choćby o osobliwościach chińskiej kuchni i mniej wspaniałych bazarowych ubraniach? Ale z głębszą znajomością Chin współczesnych, nie wspominając o historii, jest już zdecydowanie gorzej.Znane polskie porzekadło głosi: „Lepiej raz zobaczyć niż sto razy usłyszeć”. Zaś stary Chińczyk z hutongu nad południowochińską rzeką Li zacytował mi to znane porzekadło: „Dobrze jest usłyszeć, ale najlepiej zobaczyć”. Co prawda, to prawda. Często ze wstydem przed samym sobą przyznawałem się do niewiedzy, albo do mylnego wyobrażenia o tym naprawdę wyjątkowym, a już na pewno fascynującym kraju i jego mieszkańcach. I nie kryję, że z każdym pobytem w Chinach moje przekonanie o europejskiej jakoby „wyższej” kulturze, uchodziło ze mnie jak powietrze z przekłutego balona.

Książka "Krewniacy" to najlepszy przewodnik po wiedzy na temat neandertalczyków. Jednocześnie to jedna z pierwszych książek przedstawiająca zupełnie nowy i sprzeczny z wcześniejszymi wyobrażeniami wizerunek naszych krewnych. Rebecca Wragg Sykes dowodzi, że nie były to prymitywne istoty, ale ciekawi świata bystrzy obserwatorzy, a także wynalazcy, obdarzeni zdolnością przystosowywania się do zmiennych warunków, dzięki czemu zdołali przetrwać przeszło 300 000 lat w czasach ogromnych zaburzeń klimatycznych.
Dużą część cech definiujących Homo sapiens sapiens mieli również neandertalczycy, a pozostałości ich DNA istnieją w naszych komórkach. Przejawiali zdolność do planowania i współpracy, do rzemiosła, altruizm, poczucie estetyki, wyobraźnię, a może nawet pragnienie transcendencji wykraczające dalej niż moralność.
Książka "Krewniacy" ukazuje neandertalczyków w zupełnie nowym świetle (podobnie jak "Sapiens. Od zwierząt do bogów" Harariego - ludzi), przedstawiając pełną głębokich treści opowieść, w której człowieczeństwo jawi się jako nasza pradawna wspólna spuścizna.

Spotkania Marka Sierockiego z idolami popkultury! 50 sylwetek gwiazd estrady - polskich i zagranicznych - oraz ich największe przeboje w osobistej relacji jednego z najpopularniejszych polskich prezenterów. Wspomnienia opatrzone fragmentami archiwalnych wywiadów Sierockiego emitowanych w Radiu Vox.

OLE 2014, ISBN: 9788328007963, 140x205, 320 s., oprawa miękka

Autorka podjęła się zbadania wzajemnych zależności pomiędzy światopoglądem, religią a biografią. Za materiał badawczy posłużyły jej narracje autobiograficzne, czyli kilkugodzinne opowieści o własnym życiu, pozyskane od trzydziestu osób zamieszkałych w Przemyślu, a wywodzących się z trzech różnych wspólnot wyznaniowych: rzymskokatolickiej, greckokatolickiej i zielonoświątkowej. Autorka świadomie zastosowała taki dobór respondentów, interesowało ją bowiem na ile to, co religijne jest wyznacznikiem sensów biograficznych. Tym samym autorka podjęła próbę empirycznego sprawdzenia ustaleń teoretycznych P. Bergera i T. Luckmanna z jednej, zaś W. Pawluczuka z drugiej strony, dotyczących zakorzenienia, funkcjonowania i roli światopoglądu w biografii jednostki. Wnioski wyprowadzone z analizy zebranego materiały biograficznego ukazują w jaki sposób przynależność religijna wpłynęła na światopogląd i trajektorię życia badanych mieszkańców Przemyśla, którzy żyli w skomplikowanych kontekstach historycznych, religijnych i narodowościowych.

Nie tylko o teatrze to mój dialog w formie monografii. I to zarówno na poziomie konstrukcji, jak i zawartych tu treści. Rzecz łączy różne formy dyskursywne: studia, rozmowy oraz szkice dotyczące teatru i kultury XX i XXI wieku.
Widzę teatr w Polsce jako część teatru europejskiego, dla którego kontekstem są różne formy teatralne i prateatralne z Azji. Jeszcze jedna cecha tej, nazwijmy, monografii performatywnej to zaproszenie odbiorcy do dyskusji. Jestem przekonany, że dzisiaj nie można myśleć o kulturze bez kontekstu przekraczającego Europę. W dialogu powinniśmy kultywować naukową refleksję o kulturze, w tym o teatrze, i o demokracji. O poszukiwaniu jedności w różnorodności

Album prezentujący dzieła Picassa, Dalego i Goi, udostępnione przez Galerię Miejską we Wrocławiu we wrocławskim Muzeum Architektury w dniach 24 lipca – 16 listopada 2014 roku w ramach wystawy "Picasso, Dali, Goya Tauromachia walka byków". Kuratorzy położyli zasadniczy nacisk na dorobek graficzny tytułowych twórców, gdyż to w nim najsilniej objawiła się tematyka tauromachii. Mimo to, na ekspozycji nie zabrakło również prac ceramicznych i rzeźbiarskich, stanowiących komplementarny element programu wydarzenia. Zbiory pozyskano z wielu znamienitych kolekcji, w tym przede wszystkim z Fundación Picasso Museo Casa Natal z Malagi oraz prywatnych zbiorów przyjaciółki Picassa, Lucii Bosé.

Dwunożność dała nam, poza mnóstwem kłopotów, cechy absolutnie wyjątkowe: altruizm i empatię. DeSilva fascynująco opowiada, jak do tego mogło dojść. Piotr Stanisławski, crazynauka.pl
Naukowa podróż do źródeł człowieczeństwa. Zaskakująca, błyskotliwa książka. Tomasz Targański, tygodnik Polityka
Niezwykła, wciągająca opowieść, łącząca historię, naukę i kulturę, dzięki której dowiadujemy się, co pozwoliło ludziom stać się dominującym gatunkiem na naszej planecie.
Chodzimy z podniesionym dumnie czołem, podążamy śladami innych, celebrujemy pierwsze kroki naszych dzieci. Tylko dlaczego i jak dokładnie zaczęliśmy chodzić na dwóch nogach? I jaką cenę przyszło nam za to zapłacić? Dwunożność ma swoje złe strony: poród jest trudniejszy i niebezpieczny, w biegu rozwijamy prędkość znacznie mniejszą niż inne zwierzęta i cierpimy na szereg dolegliwości, od przepuklin po problemy z zatokami.
Ale to też ta cecha uczyniła nas ludźmi.
W Pierwszych krokach paleoantropolog Jeremy DeSilva pokazuje, w jaki sposób chodzenie w pozycji wyprostowanej stało się początkiem pojawienia się wielu cech, które czynią nas ludźmi od zdolności technologicznych, żądzy odkrywania i podróżowania, po wykształcenie mowy i uczuć wyższych jak współczucie, empatia czy altruizm.

Główny Wydawca: Fundacja Pomocy Artystom Polskim CZARDASZ. Koedycja: Wydawnictwo PETRUS Mam nadzieję, że to opracowanie chcociaż w niewielkim stopniu sprawi, że na chwilę, wrócimy do wielkich osiągnięć polskiej wokalistyki XIX i XX wieku, które w powojennych latach za sprawą sukcesów Marii Fołtyn, Teresy Zylis-Gary, Wiesława Ochmana, Krystyny Szostek-Radkowej, Stefanii Toczyskiej, Zdzisławy Donat, Ewy Podleś, a w ostatnich latach Elskandry Kurzak, Mariusza Kwietnia, Piotr Beczały, Andrzeja Dobbera, stają się coraz bardziej dostrzegane i cenione na światowych scenach.

Fragment wstępu

Pierwsza część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrem azjatyckim. Niniejszy tom zawiera kronikę dokumentującą pobyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w Polsce. Autor na podstawie afiszów, recenzji, fotografii i zapisów filmowych stworzył szczegółową relację, dzięki której dosiadujemy się, jakie przedstawienia zostały pokazane w Polsce przez ostatnie sto lat, a także kto, co i gdzie na ten temat napisał. Uzupełnienie kroniki stanowią zebrane w odrębnym tomie studia obejmujące takie zagadnienia, jak: polska recepcja opery pekińskiej i japońskiego teatru no, wizyty zespołów kabuki czy stosunek Jerzego Grotowskiego do kultur Orientu.

Druga część opracowania poświęconego polskim kontaktom z teatrami azjatyckimi. Część pierwsza zawiera szczegółową kronikę, dokumentującą wizyty twórców i zespołów z Chin, Japonii, Indii czy Indonezji w Polsce. Studia zebrane w niniejszym tomie obejmują takie zagadnienia, jak: polska recepcja opery pekińskiej i japońskiego teatru no, wizyty zespołów kabuki i współczesnej opery dziewczęcej Takarazuka. Szczególnie uważnie przygląda się Zbigniew Osiński temu, jaki stosunek do kultur Orientu miał Jerzy Grotowski i jak jego zainteresowanie Wschodem objawiało się w spektaklach Teatru Laboratorium. W przyszłości planowane jest wydanie części trzeciej - antologii polskich tekstów o różnych formach teatrów orientalnych.

Kościoły klasztory sanktuaria. Spotkamy je wszędzie - wrosły w krajobraz polskich wiosek i miast. Są świadkami historii świadectwem wiary ale także fantazji i kunsztu budowniczych. Zapraszamy do poznania tych najwspanialszych. Nowa seria czterech weekendowych przewodników - albumów opisujących najciekawsze miejsca w Polsce - polecane i warte zobaczenia. Każdy tom serii jest bogato ilustrowany z wciągającym tekstem i przydatnymi informacjami. Do obejrzenia do poczytania do skorzystania. W serii ukazały się Polskie miasteczka z klimatem Polskie miejsca mało znane Polskie zamki i pałace.

Posągi i utopie. Rzeźba jako metafora nowoczesnej formy artystycznej, podmiotowości i politycznej wspólnoty to opowieść o literaturze europejskiego modernizmu poprzez interpretację obecnych w niej rzeźbiarskich metafor, służących konceptualizacji problemów istotnych dla jej twórców: formy artystycznej, podmiotowości i wspólnoty. Rzeźbiarska materialność posągów i ich właściwości wywołują wiele możliwych skojarzeń od stałości i zamknięcia materii w harmonijnym kształcie klasycystycznego artefaktu po ulotność i kruchość form Alberta Giacomettiego. Nowoczesna literatura rejestruje to zróżnicowanie i szuka w nim utopijnych projektów estetycznych, antropologicznych i politycznych, ocalających przed chaosem modernizującego się świata. Rzeźba daje bowiem poczucie niezmienności świata wobec przepływu zdarzeń, jest jego nieporuszonym punktem. Ale literacka rzeźbiarskość równie skutecznie rozbija iluzję trwałości ideału, ujawniając jego rewers pozbawiony życia bezruch posągowego ciała. Nowoczesność jest formacją sprzecznych tendencji pragnienie formalnej dyscypliny i porządku świata współistnieje tu z demaskacją jego sztuczności i poszukiwaniem pęknięć dyscyplinującej formy. To napięcie kumuluje się w literackich sposobach wykorzystania rzeźby. Ich różnorodność rozpina się choćby między parnasistowskim cyzelowaniem formy poetyckiej a jego nieoczekiwanym powtórzeniem w monumentalności realizmu socjalistycznego. Literackie reprezentacje rzeźb i ich właściwości nie tylko materializują idee nowoczesności, ale ponadto służą ich weryfikacji. Techniczna precyzja formowania kształtu rzeźbiarskiego i tekstowego podszyta jest bowiem przemocą narzucania scalającej formy na nieukształtowane słowa i materiały.
Książka ta jest próbą ujęcia rzeźby nie tylko jako figury opisowej, ale przede wszystkim krytycznej wobec nowoczesnych utopii sztuki i życia.