Sztuka i kultura, antropologia

Anamorfoza nie jest odchyleniem o normy w którym rzeczywistość zostaje ujarzmiona przez wizję umysłu. Jest optyczną sztuczką w której to co widzialne przesłania to co rzeczywiste. Elementy tego systemu są ze sobą przemyślnie powiązane. Perspektywy przyspieszone i spowolnione wstrząsają naturalnym porządkiem nie niszcząc go. Perspektywa anamorfotyczna unicestwia go tymi samymi środkami stosowanymi w sposób skrajny. Obrazy rozkładane na elementy i przywracane przez kombinacje promieni wzrokowych rozpowszechniają się w wieku XVI jako artystyczny cud którego sekretu strzeże się zazdrośnie.

Aniołom i światu widowisko to książka o teatrze, który chce uderzać w niebo. O teatrze, który nie tylko bawi, kształci intelekt, rozszerza horyzonty, ale także próbuje wykorzystywać - umownie mówiąc - kierunek wertykalny. Nie chodzi tu jednak o teatr religijny ani o wiarę. Raczej o zadawanie pytań. Nawet jeśli zakładana przez artystów odpowiedź miałaby brzmieć: Nic tam, po drugiej stronie, już nie ma. Obok Jerzego Grotowskiego i Gardzienic, którym autor poświęcił najwięcej namysłu, znalazły się w tej książce szkice o artystach i recenzje spektakli, między innymi Krystiana Lupy, Kazimierza Dejmka, Jerzego Grzegorzewskiego, Krzysztofa Warlikowskiego, Józefa Szajny, Petera Brooka czy Jana Klaty. Wiele miejsca zajmują rozmowy z twórcami - aktorami i reżyserami.

Książka wprowadza w problematykę nauki, która przedmiotem swojej fascynacji uczyniła dylemat: jedność ludzkiej myśli symbolicznej a wielość i różnorodność kulturowych pomysłów na życie. Autor jest antropologiem i teoretykiem kultury.

Zysk i S-ka 1998, ISBN: 978-83-7150-322-1, 165x235, 190 s., oprawa miękka

Prof. dr hab. Wojciech Zabłocki to postać niezwykła: architekt i znawca architektury, wykładowca w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury WSEiZ w Warszawie, szermierz - czterokrotny mistrz świata i trzykrotny olimpijczyk, pisarz - autor kilku książek, a także malarz - twórca akwarel i rysunków. Architektura ukazuje twórczą drogę Wojciecha Zabłockiego jako architekta. Towarzyszymy Autorowi przy pierwszych realizacjach sal treningowych i ośrodków sportowych, wraz z nim opuszczamy kraj, aby realizować niezwykłe projekty w Syrii, poznajemy okoliczności powstania projektów "Warszawa Olimpijska" oraz kładek pieszych na Wiśle, łączących prawo- i lewobrzeżną Warszawę, oglądamy domy mieszkalne, pomniki i miejsca kultu zaprojektowane przez Autora, wreszcie poznajemy wielkie, niezrealizowane wizje architektoniczne - hal widowiskowo-sportowych oraz wieżowców skrzydlatych i tulipanowych.

Książka podejmuje problematykę XIX-wiecznej architektury mieszkalnej na przykładzie neobarokowego pałacu Goetzów-Okocimskich w Brzesku-Okocimiu wzniesionego w latach 1898-1900. Architektura pałacu rozpatrywana jest tu w kontekście typologicznym i stylowym, skupiając się tym samym na dwóch kluczowych zagadnieniach: przemian w architekturze rezydencjonalnej dokonujących się na przełomie XIX i XX stulecia oraz fenomenu wiedeńskiego neobaroku, w którego lansowaniu znaczącą rolę odegrali projektodawcy gmachu - biuro architektoniczne Fellner & Helmer. Osobna uwaga poświęcona zostaje Leopoldowi Simony emu, innemu austriackiemu architektowi, który pokierował rozbudową rezydencji w latach 1908-1911. Ważnym kontekstem dla zrozumienia rozwiązań formalnych i funkcjonalnych zastosowanych w pałacu są omówione w książce koncepcje austriackich krytyków architektury, zwłaszcza zaś głównego propagatora neobaroku - Alberta Ilga oraz uwarunkowania rozwoju architektury rezydencjonalnej pod koniec XIX i na początku XX wieku w Galicji.

Książka w przystępny sposób prezentuje rozpowszechniony w latach 1919-1939 styl art déco. Autorka historyk sztuki opisała, jak artdekowski styl objawiał się w malarstwie, grafice, architekturze oraz życiu codziennym. Opisy wzbogacono o liczne fotografie i reprodukcje.

SBM 2013, ISBN: 978-83-7845-353-6, 215x290, 240 s., oprawa twarda

Album przedstawia kolekcję fotografii autochromowych Tadeusza Rzący (1868-1928), prekursora fotografii barwnej w Polsce. Ten unikatowy zbiór ukazujący w kolorze świat początku wieku znajduje się w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie. Tekst wstępu wprowadza czytelnika w historię fotografii autochromowej i dokonania Tadeusza Rzący, a interesującym kontrapunktem dla prezentowanych zdjęć jest wywiad z Adamem Bujakiem, który w archiwalnych fotografiach Rzący odnajduje wspólnotę spojrzenia na piękno małopolskiego krajobrazu i zabytki Krakowa.