Boski umysł Eseje o tropieniu świata Piotr Wierzbicki

Krytykom zaglądania w głąb wszechbytu wypada w jednym punkcie przyznać rację gdy piętnują mętniactwo metafizyczno - humanistyczny bełkot żonglowanie martwymi terminami wywleczonymi z dzieł Arystotelesa żerowanie na pięknych słówkach wyręczanie się sofistycznym kalamburem. Ale domysł jest czymś innym niż frazes. Frazes to oszustwo pokrycie braku myśli politurą pustych słów. Frazes nie zmierza do prawdy ma prawdę w pogardzie. Domysł zmierza ku prawdzie choć czyni to w stylu beznadziejnie rozpaczliwym. Wszechbyt jest obiektem egzotycznym mglistym wątpliwym ale tak się składa że to właśnie nasz dom. Oddalibyśmy królestwo by móc go poznać samym czystym rozumowaniem którym postępuje matematyk albo złapać w którąś z pułapek co to je fizyk doświadczalny zastawia na najmniejsze cząstki albo wziąć całego pod mikroskop. Ale skoro on się nie poddaje ani żadnej dyscyplinie wiedzy ani im wszystkim razem wziętym a za to poddaje się domysłom to czy byłoby rozsądne z tej jedynej szansy nie skorzystać Lepiej się zaledwie domyślać niż mieć i to z wyboru pustkę w głowie. Lepiej wiedzieć cokolwiek niż nie wiedzieć i to na własne życzenie nic. Boski umysł to - po Zapisie świata - drugi kolejny krok na metafizycznej ścieżce mych zainteresowań i zatrudnień. W tamtej książce zmagałem się z portretem wszechbytu. Ta jest opowieścią o poznaniu. Pozostając przy swoim języku przy swoim stylu jestem wszak pisarzem a nie uczonym przeprowadzam pewien myślowy eksperyment. Lecz poznanie i świat są rozdzielne. Jak więc w Zapisie świata brylowało myślące i czujące ja tak Boski umysł ma ostatecznie za centralny przedmiot dom nasz dom którym jest istnienie w całym jego mrocznym przepychu.

Sic 2011, ISBN: 978-83-61967-06-4, 125x195, 112 s., oprawa miękka

Boski umysł Eseje o tropieniu świata Piotr Wierzbicki